هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازی درمانی در بهبود رابطه مادر و کودک می باشد. این پژوهش یک کار آزمایی بالینی کنترل شده بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه کودکان پیش دبستانی شهر نیشابور در سال تحصیلی 99-1400 بود. برای گزینش نمونه تحقیق ابتدا از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تعداد 40 نفر به عنوان نمونه در دسترس قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسشنامه بود که تأثیر بازی را در بهبود رابطه می سنجند. در ادامه از هر دو گروه آزمایش و کنترل، پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. سپس گروه آزمایش در معرض بازی با مادر قرار گرفت و گروه کنترل به روش معمول، آموزش را ادامه دادند. در پایان از تمامی دو گروه پس آزمون گرفته شد و نتایج با استفاده از روش کوواریانس تحلیل گردید. طبق نتایج؛ تأثیر بازی درمانی بر رابطه مادر و کودک و خرده مقیاس آن به جزء حمایت معنادار می باشد. به طورکلی یافته های فوق حاکی از تأثیر مثبت بازی درمانی بر رابطه مادر و کودک و پذیرش، سهل گیری و طرد در رابطه مادر و کودک است. بااین حال یافته تأثیر بازی درمانی بر بعد حمایت گری تائید نشد. طرد کودک باعث از بین رفتن رضایت خاطر کودک شده و باعث ایجاد اضطراب در کودک می گردد. والدین باید توجه داشته باشند که به هیچ وجه نباید میان کودکان خود تبعیض قائل شوند و آن ها را باهم مقایسه کنند، بلکه لازم است هرکدام را برای استعدادها و خصوصیاتی که دارند، مورد تشویق قرار بدهند و به این وسیله برای رشد و پیشرفت قوای مثبت آن ها تلاش کنند. والدین باید به کودک یاد دهند که به طور مستقل فکر کند و با مشورت والدین تصمیم گیری کند تا در بزرگ سالی با بحران های زندگی به خوبی برخورد کند.