تحلیل عرفانی مثنوی المعنویه الخفیه اثر ابراهیم گلشنی بردعی- سده نهم هجری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مثنوی المعنویه الخفیه یکی از گنجینه های ادب فارسی و در نوع ادب عرفانی- تعلیمی استکه با وجود تلاش سودمند محققان و پژوهشگران در معرفی و شناخت آثار خطی بزرگان، این اثر تاکنون ناشناخته باقی مانده است. این منظومه، در سال 922 هجری، توسط ابراهیم گلشنی بردعی، در قالب مثنوی سروده شده و با نام عرفانی «المعنویه الخفیه» و درحدود40 هزار بیت قابل بررسی است. این اثر ارزشمند ادبی عرفانی، با اشعاری در وصف نی شروع شده و سپس شاعر به مانند مولانا و به سبک حکایت در حکایت و استفاده از تمثیل و داستان، به شرح و بیان مضامین و مفاهیم عرفانیمورد نظر می پردازد. سراینده با آگاهی از علوم عقلی و نقلی و اصول تصوف و تسلط بر زبان عربی، توانسته است نکات و مفاهیم عرفانی را با زبانی ساده و روان و به دور از تکلفات و صنایع ادبی و آرایه های فنی پیچیده، بیان نماید و به تعلیم آن مبادرت ورزد. این پژوهش سعی بر آن دارد که ضمن معرفی مختصر این دست نوشته ارزشمند ادبی، به تحلیل برخی از مضامین عرفانی آن بپردازد.Mystical Analysis of ‘MasnaviyalMa’naviyalKhafiyah’ by Ibrahim GolshaniBardeyee, 9th Century AH
MasnaviyalMa’naviyalKhafiyah is one of the treasures in Persian literature typically known to be educational and mystical, that despite the efforts done by researchers to introduce and appreciate the written works of great scholars, it remains unknown as of now. In 922 AH, Ibrahim GolshaniBardeyee composed it in couplet titled as Ma’naviyalKhafiyah as long as 40 thousand lines. This literary mystical work of art begins with some lines expressing cane, and just like Rumi using consequent tales and simile and fables, the poet explains his desired mystical themes and concepts.
Beign aware of rational and quoted science as well as sufi principles and a good command of Arabic language, the poet has been able to explain and teach mysticism in simple fluent language far from figures of speech and complicated jargons. This paper tries to briefly introduce this handwritten work of art, analysing a few of mystical themes
تبلیغات
