تحلیل عرفانی فقر و غنا از دیدگاه عرفانی خواجه عبدالله انصاری و مولانا (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
«فقر» یکی از مراحل سیر و سلوک عرفانی و در لغت به معنای نیاز و احتیاج است و در اصطلاح صوفیه، نیازمندی به خدا و بینیازی از غیر اوست. «فقر و غنا» در ادبیات ایران و به خصوص در آثار عرفانی، سابقهای کهن و جایگاهی والا دارد. فقر در لغت به معنای درویشی و نداری و «غنا» نقطه مقابل آن و به معنی توانگری، بینیازی و دولتمندی است. سالک در این وادی به صفت عدم اصلی و فقر ذاتی خود برمیگردد و به آن اقرار میکند. فقر از مسائل مهم عرفانی است و علاوه بر شاعران که در دیوانهای خود به آن اشاره کردهاند خود عرفا نیز در این زمینه نظریهپردازی میکنند. این جستار که با روش تحلیلی و توصیفی انجام گرفته است بر آن است که مقوله فقر را از دید دو عارف (انصاری و مولانا) همراه با شواهد شعری تبیین و تفسیر کند و آن را از دید عرفان مورد بررسی قرار دهد.Mystical Analysis of Poverty and Riches Through Mystical Approach by Rumi and Khajeh Abdullah Ansari
Poverty is one stage of the mystical journey and literally means requirements
and needs, and in terms of Sufism it means reliance in God and no need to others.
"Poverty and riches" in the Iranian literature, especially the works by mystics,
have an ancient history and a higher position. Poverty is defined as indigence and
dervish-like whereas "riches" means the opposite, which are opulence,
needlessness and wealth. Spiritual traveler in the territory regains his attribute of
non-existence and inherited poverty where he admits. Spiritual poverty is a major
mystical issue which not only do poets refer to in their divans, but also mystics
have some theories respectively.
This research was conducted with analytical methods by poetic evidence and
explanations of poverty, by the viewpoints of the two mystics, namely Ansari and
Maulana, and its interpretationt through mystical approach.
تبلیغات
