بررسی نوستالژی در رساله های شهاب الدین سهروردی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
نوستالژی که آن را غم غربت و حسرت و دلتنگی برای گذشته معنا کرده اند یکی از بنمایههای رایج درادبیات عرفانی است. ادبیات عرفانی با توجه به مضمون و محتوای خود، قابلیّت ذاتی تحلیل نوستالژیک را دارد و از آن جا که نگاه حسرت بار به گذشته در تصوف و عرفان اسلامی در دوره هایی تشدید می شود و تبلور تجلّی این نگرش، در متون عرفانی نیز تأثیر گذار بوده است، بررسی این مفهوممی تواند گامی نو در شناخت بیشتر اندیشه ی نویسندگان این آثار باشد.در پژوهش حاضر سعی بر آن است که میزان و چگونگی بهره مندی رساله های فارسی شهاب الدین سهروردی از عاطفه ی نوستالژیک نمایش داده شود. نوستالژی زمان و مکان، غم دوری از وطن و اشتیاق آرمان شهر، نوستالژیاحوال خاصاز مؤلفههای نوستالژیک در رسالههای سهروردی به شمار میرود. در این میان، حسرت و دلتنگی برای زادگاه و موطن اصلی، پر بسامد ترین مصداق می باشد.Study Of Nostalgia in the treatises Of Shahabeddin Sohrevardi
Nostalgia which is described as homesickness, regret and affection for the past is one of the common motifs in mystical literature. Considering its context and content, mystical literature is inherently able to analyze nostalgia, and since looking regretfully to the past is intensified in some periods of Islamic Sufism and mysticism and manifestation of this attitude has been influential in the mystical texts, investigation of this concept could be considered as a novel step towards further understanding of the thoughts of the authors of the works. Therefore, in this study attempts are made to show to what extent and how Shahabeddin Sohrevardi’s Persian treatises benefit from nostalgic sentiments.
Nostalgia of time and place, homesickness and eagerness toward Utopia are deemed as specific nostalgia out of nostalgic components within Sohrevardi’s treatisesMeanwhile, regretting and missing the original birthplace and homeland are the most frequent examples.
تبلیغات
