دنیاگریزی در شعر ناصر خسرو و ابوالعتاهیه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
دنیاگریزی، از مضامین عمده در شعر و ادب فارسی و عربی است که از بن مایه های شعر زهد و تحقیق (قرن دوم هجری) ابوالعتاهیه، شاعر قدرن دوم و سوم هجری است. شاید بتوان گفت در سیر تکامل شاعر زهد و تحقیق ادب فارسی، ناصرخسرو و سپس اوج آن سنایی است. هدف از این تحقیدق ، پیدا کردن نقار مشترک این دو شاعر مانند بسامد بالای مضمون در شار، وابستگی به دربار و مهجور شدن شان می باشد. تصاویری که از دنیا در ذهن و اندیشده ناصرخسرو و ابوالعتاهیه وجود دارد؛ از طریق واژگان به خوبی منتقل شدهاست. این تصاویر، چهره حقیقی آنان را نشان می دهد. تصویر ابوالعتاهیه از دنیا، ترسیم زشت و ناخوشایند نیست و حتی گاهی نگاه حکیمانه دارد. در انتها باید گفت هر دو شاعر توصیه های بسیاری بر ترک دنیا و تمایلات دنیوی ارائه داده اند. دلیل عمده هر دو ناپایداری و گذرندگی دنیاست.Hermitry in Naserkhosrow and Abolatahiyeh’s Poetry
Hermitry is one of the major contents of the Persian and Arabic poetry and literature that is among major themes in the Aboatahiyeh’s poetry of abstention and research,who is the poet of 2th and 3th century A.H. It might be true that in the development of asceticism and research poetry in the Persian literature, Naserkhosrou is the first poet and Sanaee is the highest one. The purpose of the present paper is to find common points of these two poets such as highly frequent contents, connection with the court and their abandonments.World images that exist in the minds of Naserkhosrou and Aboatahiyeh are well expressed through lexicons.These images represent their real characters. Mental pictures depicted by Aboatahiyeh are not ugly and unfavorable; however, they are sometimes philosophical. Finally, it should be said that both poets have many recommendations for staying away from material world. The main reason of both poets is the same; namely, instability and temporariness of the world.
تبلیغات
