هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان اهمال کاری در نسل های مختلف کارکنان بخش خدمات صنعت بانکداری است. در این پژوهش از روش کمّی برای تحلیل داده ها استفاده شد. پس از توزیع پرسشنامه ها بین 410 نفر از کارکنان بانک های خصوصی در شهر تهران، از آزمون های تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی برای بررسی تفاوت های بین نسلی بهره گرفته شد. با عنایت به نتایج به دست آمده، معین شد که میزان اهمال کاری و مؤلفه های سه گانه آن، در میان سه نسل، با یکدیگر تفاوت معنادار دارد. بدین صورت که اختلاف معناداری بین نسل ها در فقدان انرژی، حواس پرتی و عدم پشتکار عاطفی وجود دارد و درمجموع، اختلاف معناداری بین نسل ها در میزان اهمال کاری وجود دارد. همچنین متولدین دهه های 60 و 70 شمسی اهمال کاری بیشتری نسبت به دو نسل دیگر دارند. این امر می تواند کاربست های مدیریتی با ارزشی برای مدیران در بانک (به طور اخص) و سایر سازمان ها (به طور اعم) به دنبال داشته باشد.
