نقش «طوطی» در داستان پردازی هندی و مضمون سازی های عرفانی در متون فارسی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

پرندگان به سبب ارتباط ویژه ای که میان ایشان و عالم علوی تصویر می شده است، در عرفان اسلامی اهمیت بسزایی داشته اند. در این میان طوطی به عنوان یکی از پرندگان شاخص متون عرفانی اغلب دارای دو وجه متفاوت دانسته شده: یک وجه ظاهری که او را به سبب تقلید بدون تمییز از نطق انسانی، نمادی از برگرفتنِ ظاهریِ معارف بدون پی بردن به معانی بازمی شناسد و وجه دیگری که او را پرنده ای قدسی و خردمند و از عالم بالا می داند که آنچه می گوید، بهره ای از حقایق برین دارد. از آنجا که این پرنده در متن های فارسی با یکی از خاستگاه های اصلی اش، هندوستان، هم آیی دارد، برای پی بردن به زمینه این وجه دوم، طوطی و جلوه های مرتبط با آن را در هند بررسی کرده ایم و ارتباط میان این پرنده و مهم ترین آیین های شبه قاره هند را در برخی متون مذهبی و داستانی که با این آیین ها ارتباط داشته اند، نشان داده ایم. طوطی در این متن ها پرنده ای بهره مند از خرد راستین، دستیار خدایان، ازبردارنده متون مقدس و قالبی برای تجسّد روحانیان بوده است. با در نظر داشتن این پیش زمینه، کوشیده ایم برخی تشابهات و تناظرات را که میان تصویر طوطی در متون هندی و متون عرفانی فارسی وجود دارد، نشان دهیم و از احتمال برخی تأثیرپذیری ها سخن بگوییم.