امروزه همگان بر اهمیت نقش انسان ها در سازمان پی برده اند و از آن به عنوان سرمایه ای یاد می کنند که بهره وری سایر سرمایه های سازمان به میزان خبرگی و دانش گر بودن آن بستگی دارد. استفاده صحیح از سرمایه انسانی مستلزم توجه به شرایط روحی، روانی و پیچیدگی های وجودی انسان ها و ایجاد بسترهای مناسب برای شکوفایی استعداد آن هاست. یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار در عدم بهره وری سرمایه انسانی، که منجر به رفتارهای بازدارنده از سوی کارکنان می شود، ناامنی شغلی است. هدف این پژوهش بررسی روابط بین ناامنی شغلی، تعهد عاطفی و رفتارهای بازدارنده در شرکت خدمات بندری و فنی و مهندسی آریا دیزل اروند است. همچنین در این پژوهش به بررسی اثر تعدیل گری حمایت سرپرستان نیز پرداخته شده است. روش پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی بوده که اطلاعات از طریق پرسش نامه جمع آوری شده و برای تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری و الگوریتم حداقل مربعات جزئی (PLS) استفاده شده است. بعد از برازش مدل های اندازه گیری و ساختاری به برازش کلی مدل پژوهش پرداخته شده و فرضیات، مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان می دهد امنیت شغلی و تعهد عاطفی در کاهش رفتارهای بازدارنده کارکنان تأثیرگذار است و حمایت سرپرستان تأثیر تعهد عاطفی بر رفتارهای بازدارنده را تعدیل می نماید. ایجاد حس تعلق سازمانی در کارکنان موجب کاهش رفتارهای بازدارنده و افزایش امنیت شغلی و تعهد سازمانی می شود. حمایت سرپرستان، فرصت های لازم را جهت شکوفایی کارکنان در محیط کار فراهم می کند.
