یکی از موضوعات مهمی که به طور گسترده در نهج البلاغه گرد آمده، «إخبار از غیب» است. امیرمؤمنان علی(ع) در ضمن خطبه ها، نامه ها وکلمات قصار از معارف توحیدی بسیار عمیق، پنهانی های خلقت و بسیاری از حوادث گذشته و آینده خبر می دهد. این اخبار نه ادّعایی دروغ بود و نه ادّعایی صحیح توأم با فخرفروشی؛ بلکه اهدافی دقیق و حساب شده داشت که شروح نهج البلاغه و سایر کتابهای مربوطه توجه شایانی به آن ها نکردند؛ شاید به دلیل اینکه آن حضرت بر علت بیان آن ها تصریح نفرمود. حکومت امام علی (ع) در شرایطی محقّق شد که تنها ظاهری از اسلام باقی مانده بود و عمق و محتوای دین متحوّل شده بود. مردم از پرسشهای علمی و تفسیری منع می شدند، اکثر یاران در جهالت بودند و مکر و تزویرهای دشمنان بسیار بود. بررسی شرایط و فضای صدور اخبار غیبی، پژوهش حاضر را به سه هدف عمده رهنمون گشت: الف) معرفت افزایی امت اسلام، تفسیر آیات قرآن کریم و اثبات رابطه عمیق امام به عنوان برترین مفسّر پس از رسول خدا (ص) با این کتاب آسمانی؛ ب) اثبات حقانیت امام نزد یاران؛ ج) اثبات حقانیت امام نزد دشمنان
