پژوهش حاضر با هدف پیش بینی فرسودگی شغلی بر اساس شیوه های حل مسئله و کیفیت زندگی در کارکنان دانشگاه به اجرا در آمد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری شامل کلیه کارمندان شاغل در بخش آموزش دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات در سال تحصیلی 95-96 بود. نمونه ای به تعداد 100 نفر از کارمندان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفت. ملاکهای خروج سابقه شغلی بیش از 5 سال و نداشتن مسوولیت بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلاچ (1986)، پرسشنامه حل مساله هپنر و پترسن (1982) و آزمون کیفیت زندگی بود و تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آماری رگرسیون چند متغیره صورت گرفت. یافته ها نشان داد که با اطمینان 95 درصد، فرسودگی شغلی با سبک های حل مسئله و کیفیت زندگی همبستگی وجود داشت. لذا فرضیه پژوهش تایید شد. همچنین، سبک های حل مسئله و کیفیت زندگی در سطح 0.05 قادر به پیش بینی فرسودگی شغلی در کارکنان بود. پس می توان نتیجه گیری کرد که در محیط های آموزشی دانشگاهی می توان با آموزش سبک های سالم حل مسئله و بالا بردن کیفیت زندگی به احتمال زیاد، سطح فرسودگی شغلی کارکنان را کاهش داد.
