تنوع گسترده قومی و زبانی ایران همواره از اهمیت ویژه ای در عرصه مطالعات فرهنگی و زبان شناختی برخوردار بوده است. فرهنگ عامه، زبان ها و گویش های محلیِ اقوام مختلف، نمونه هایی از میراث معنوی این سرزمین هستند که به رغم تلاش های گسترده در مراکز پژوهشیِ داخل و خارج از کشور، بخش قابل توجهی از آنها، یا هنوز مطالعه نشده یا نیازمند تحقیق و مطالعه بیشتر است. از نظر علمی، ازبین رفتنِ این گونه های زبانی به منزله ازدست رفتنِ مجموعه ای از داده های ارزشمند، به عنوان مواد خام مطالعات زبان شناختی است، خطری که بسیاری از موارد مرتبط با این زبان ها (مانند افسانه های عامیانه، ترانه های محلی، آداب و رسوم، باورها و سنت ها و همچنین سبک زندگی) را نیز تهدید خواهد کرد.
