نیاز به تأیید

اختلال در هر یک از عوامل حمایت کننده فردی می تواند به بروز اختلالات بسیاری منجر شود که اگر دیر متوجه این اختلالات در افراد شویم، شاید هیچ گاه نتوان آن ها را جبران کرد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه و بررسی عوامل حمایت کننده فردی در میان دانش آموزان دختر ورزشکار حرفه ای، ورزشکار مبتدی، و غیرورزشکاراست. نمونه آماری این پژوهش 210 دانش آموز دختر بودند که به روش خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار تحقیق، نسخه استاندارد شده فارسی فهرست عوامل حمایت کننده فردیِ اسپرینگر و فیلیپس (1997) بود که پس از استاندارد شدن، هشت عامل از آن استخراج شد. داده ها به کمک تحلیل واریانس یک طرفه و پس آزمون HSD تجزیه و تحلیل شد. تحلیل واریانس یک طرفه تفاوت معنی داری را نشان داد که برای بررسی محل این تفاوت از آزمونHSD استفاده شد. نتایج آزمونHSD نشان داد بین عامل خودکنترلی مبتدی ها و حرفه ای ها تفاوت معنی داری وجود دارد (04/0= α) و خود کنترلی مبتدی ها بیشتر است. در مورد عامل منبع کنترل نیز بین غیرورزشکارها و مبتدی ها تفاوت معنی داری مشاهده شد و در این زمینه، غیرورزشکارها از مبتدی ها از حمایت بیشتری برخوردار بودند. در سایر موارد، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی روان درمانی کوتاه مدّت روابط موضوعی بر کاهش حسّاسیّت بین فردی، گوش بزنگی بین فردی و نیاز به تأیید افراد دارای نشانگان شخصیّت اجتنابی است. این پژوهش، از نوع تک آزمودنی A-B با طرح خطّ پایه چندگانه و پیگیریِ یک ماهه می باشد. جامعه آماری، کلّیه افراد 18 تا 30 ساله بودند که در بازه زمانی اسفند 1394 و فروردین 1395 پس از دیدن اطّلاعیه ها، به کلینیک روان شناختی دانشکده علوم تربیتی و روان شناسیِ دانشگاه فردوسی مشهد مراجعه کردند. روش نمونه گیری، هدفمند بود. در مجموع از 34 نفری که به کلینیک مراجعه کردند، سه نفر نشانگان شخصیّت اجتنابی داشتند، که با استفاده از پرسشنامه چندمحوری بالینی میلون و مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات شخصیّت، انتخاب شدند. شرکت کنندگان، در موقعیّت های خطّ پایه، جلسات پنجم، دهم، شانزدهم و یک ماه بعد از مداخله به پرسشنامه حسّاسیّت بین فردی (IPSM) پاسخ دادند. روان درمانی کوتاه مدّت روابط موضوعی نیز طیّ 16 جلسه اجرا گردید. تحلیل داده ها به روش تحلیل دیداری نمودار، اندازه اثر، درصد داده های همپوش و غیرهمپوش انجام شد. نتایج بیانگر این بود که روان درمانی کوتاه مدّت روابط موضوعی، به طور معناداری حسّاسیّت بین فردی، گوش بزنگی بین فردی و نیاز به تأیید را در شرکت کنندگان، در پایان درمان و پیگیری کاهش داد. براین اساس می توان گفت که روان درمانی کوتاه مدّت روابط موضوعی در کاهش علائم افراد دارای نشانگان شخصیّت اجتنابی مؤثّر است.