پرستاری

مقدمه: تعلق پذیری به محیط بالین در بهبود عملکرد دانشجویان علوم پزشکی بسیار تاثیرگذار است؛ در حالی که در ایران کمتر به آن پرداخته شده است. یکی از دلایل آن می تواند در دسترس نبودن منابع اصلی دانست. این مطالعه با هدف بررسی نقش پیش بینی کننده تعلق پذیری به محیط بالینی بر خودکارآمدی عملکرد بالینی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری رفسنجان در سال 1395 انجام گرفت. روش کار: این پژوهش مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی است. نمونه پژوهش معادل حجم جامعه 110 نفر درنظر گرفته شد. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، تعلق پذیری و خودکارآمدی بالینی در اختیار دانشجویان قراره داده شد و پس از تکمیل جمع آوری شد. اطلاعات پس از جمع آوری وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 می شود و با استفاده از شاخص های مرکزی و پراکندگی مانند میانگین و انحراف معیار و ضرایب همبستگی و آنالیز رگرسیون تجزیه تحلیل شد. یافته ها: 100نفر از دانشجویان پرستاری رفسنجان در مطالعه شرکت کردند. میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه (68/2 ± 44/23) بوده است. 66 درصد را دختران که 79 درصد مجرد بودند. میانگین و انحراف معیار نمره کلی تعلق پذیری، خودکارآمدی بالینی و پیشرفت تحصیلی به ترتیب ( 36/14 ± 85/116 (، (44/10 ± 46/69 (و (30 /1 ± 23/16 ) بوده است. بیشترین میانگین ابعاد تعلق مربوط به مقیاس عزت نفس بود ( 57/6 ± 52/46 (و کمترین میانگین مربوط به مقیاس کارآیی (56/4 ± 10/30 (بود و علاوه بر این نمره تعلق پذیری با نمرات پیشرفت تحصیلی (377/0) 089/0R(P) و خودکارآمدی تحصیلی (173/0) 137/0 R(P)ارتباط معناداری وجود نداشت . نتیجه گیری: اگرچه در نتایج هیچ ارتباط معنا داری بین تعلق پذیری و خودکارآمدی بالینی و پیشرفت تحصیلی یافت نشد اما حس تعلق پذیری بالایی در دانشجویان پرستاری نسبت به محیط بالین وجود داشت.

مقدمه: سرزندگی تحصیلی پاسخ مثبت و سازنده انطباقی به مشکلات و چالش های دوران تحصیل است و تحت تاثیر ویژگی های شخصیتی و عوامل انگیزشی قرار دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف پیش بینی سرزندگی تحصیلی بر اساس تیپ های شبانه روزی صبحگاهی- شامگاهی با نقش واسطه ای انگیزش پیشرفت در دانشجویان پرستاری انجام شد. روش ها: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال تحصیلی 97 - 1396 بودند. طبق جدول کرجسی و مورگان، 181 دانشجو به روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های سرزندگی تحصیلی دهقانی زاده و حسین چاری، تیپ های صبحگاهی- شامگاهی هورن و استبرگ و انگیزش پیشرفت هرمنس را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسه مراتبی تحلیل شدند. یافته ها: تیپ های شبانه روزی صبحگاهی- شامگاهی و انگیزش پیشرفت پیش بینی کننده مثبت و معنی دار سرزندگی تحصیلی هستند (01/0>P ). همچنین انگیزش پیشرفت روی رابطه تیپ های شبانه روزی صبحگاهی- شامگاهی و سرزندگی تحصیلی نقش واسطه ای دارد (01/0>P ). نتیجه گیری: تیپ شخصیتی صبحگاهی با سرزندگی تحصیلی بالا رابطه دارد. تیپ های صبحگاهی- شامگاهی از طریق انگیزش پیشرفت، سرزندگی تحصیلی را بیشتر پیش بینی می کنند. به منظور افزایش سرزندگی تحصیلی دانشجویان پرستاری، پیشنهاد می شود علاوه بر نقش تیپ های صبحگاهی- شامگاهی، زمینه ارتقاء انگیزش پیشرفت نیز فراهم شود.

مقاله ی حاضر در راستای مطالعه ی نقش اجتماعی زنان در جنگ تحمیلی، کنشگری زنان درمانگر را به عنوان یکی از مهم ترین گروه های شغلی بررسی کرده است. در حقیقت، زنان (داوطلبانه و نیز دستمزدی) بخش اعظم نیروی پرستاری جنگ را تشکیل داده و مستقیم به نیروهای نظامی و غیرنظامی درگیر در جنگ خدمات درمانی ارائه می دادند. داده ها به کمک تحلیل متون خاطرات و روایات زنان (تحلیل اسناد حدود ۴۰ کتاب) و نیز انجام چند مصاحبه ی نیمه ساختاریافته برای تکمیل شکاف اطلاعاتی انجام شده و به مدد رویکرد اخلاق مراقبت زنانه برای تحلیل اجتماعی یافته ها کوشیده، از چگونگی پرداختن زنان بهداری رزمی به فعالیت های تخصصی نمایی واضح ارائه دهد. تحلیل داده ها نشان می دهد کنش ارتباطی هوشیارانه، مراقبت مسئولانه، مراقبت و مراعات و مراقبت صمیمانه - که از عناصر کنش پروادارانه ی زنانه است - از مهم ترین ویژگی های کنش پروادارانه ی پرستاران در جنگ تحمیلی به شمار می رود. همچنین پرواداری حرفه ای، مادروارانه، خواهروارانه و فرزندوارانه از صورت های این پرواداری زنانه است. نگاه زنانه ی تیماردارانه و مراقبت محور که ظرایف روابط، حالات انسانی و جهان زمینه مند فرد مجروح را به دقت درک می کند و با فهم همدلانه به همسان پنداری مجروحان با اعضای خانواده ی خود می پردازد، بردبارانه کار سخت در وضعیت جنگی را تاب می آورد و با محبت و شفقت، خیرخواهی و امیدبخشی دستی از مهر بر جراحت های عمدتاً جدی و مهلک مجروحان می کشد، از ابعاد الگوی اخلاق مراقبت زنان در جنگ تحمیلی است.

امروزه خودمراقبتی یک مفهوم پایه و اساسی در مراقبت بوده و به عنوان فلسفه اصلی در پرستاری می باشد. علیرغم تحقیقات زیاد در خودمراقبتی، یک دستور کار پژوهشی متمرکز برای تعمیق درک نظری از مفهوم مراقبت از خود در پرستاری متناسب با فرهنگ و زمینه کشور ایران مورد نیاز است که نتایج بیمار را بهبود بخشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی خودمراقبتی در پژوهش های پرستاری در ایران صورت گرفته است. این مطالعه از نوع مرور دامنه ای است و براساس پنج گام پیشنهادی آرکسی و اومالی (2005) شامل شناسایی و تعیین پرسش های پژوهش، شناسایی مطالعات مرتبط، انتخاب مطالعات، جدول بندی داده ها، جمع بندی و خلاصه سازی و گزارش نتایج در محدوده زمانی 1396 تا 1401 انجام گردید. یافته ها هفت حیطه: \"ابزار سنجش خودمراقبتی\" 3مطالعه(94/1%)، \"توصیف خودمراقبتی\"12مطالعه(64/7%)، \"عوامل مرتبط با خود مراقبتی\" 21مطالعه(37/13%)، \"مداخلات خودمراقبتی\" 47مطالعه(93/29%)، \"پیامدهای خودمراقبتی\" 65مطالعه(40/41%)، \"تدوین برنامه خودمراقبتی\" 8مطالعه(09/5%) و \"تدوین مدل پرستاری\" 1مطالعه(63/0%) را در زمینه خودمراقبتی در تحقیقات پرستاری در ایران نشان داد. با توجه به نتایج ضروری است پژوهشهای پرستاری در محیط های ارایه خدمات مبتنی بر جامعه شامل مراکز مشاوره و مراقبت پرستاری در منزل و خدمات مجازی آموزش مراقبت سلامتی و هاسپیس گسترش یابد.

امروزه بیمارستان ها علاوه بر شاغلان حرفه ای و توانمند، نیازمند پرستاران سالم، مشتاق و علاقه مند به کارند. وجود کارکنان سالم با اشتیاق شغلی بالا سال هاست مورد توجه بسیاری از پژوهش گران رفتاری و روان شناسان صنعتی و سازمانی قرار گرفته و تلاش برای شناسایی عوامل پیش بین آن مورد مطالعه آن هاست. از عوامل تهدیدکننده اشتیاق شغلی و سلامت سازمانی پرستاران، افزایش سکوت و کاهش آوای سازمانی آن هاست که ابتدا اشتیاق شغلی و سپس سلامت سازمانی آن ها را متأثر می کند. مطالعه حاضر به بررسی تأثیر سکوت و آوای سازمانی بر اشتیاق شغلی و سلامت سازمانی زنان پرستار می پردازد. این مطالعه بر روی یک نمونه غیرتصادفی در دسترس 268 نفره از پرستاران بیمارستان های شهر اهواز انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده ها توصیفی همبستگی است. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه های استاندارد و معتبر دارای روایی و پایایی و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری با نرم افزار SmartPLS بوده است. یافته های حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که سکوت و آوای سازمانی پرستاران به ترتیب با ضرایب مسیر 44 / 0- ، 48 / 0 و 39 / 0- ، 53 / 0 و آماره t، بالاتر از 96 / 1 تأثیر معناداری بر اشتیاق شغلی و سلامت سازمانی آن ها دارد. همچنین نقش میانجی اشتیاق شغلی به طور معنادار تأیید شد. نتایج نشان داد سکوت سازمانی پرستاران به کاهش اشتیاق شغلی و درنتیجه کاهش سلامت سازمانی آن ها و بالعکس آوای سازمانی باعث افزایش اشتیاق شغلی و درنهایت بهبود سلامت سازمانی پرستاران منجر خواهد شد.

مقدمه: شایستگی فارغ التحصیلان پرستاری یک مسئله مهم در امر مراقبت های بهداشتی است زیرا با استانداردهای حرفه ای، ایمنی بیمار و کیفیت مراقبت های پرستاری مرتبط است. پژوهش حاضر با هدف شناسایی شایستگی های محوری موردنیاز دانش آموختگان پرستاری انجام شده است. روش کار: این مطالعه کیفی با مشارکت 35 نفر از خبرگان پرستاری از طریق مصاحبه های نیمه ساختار یافته و به روش نمونه گیری هدفمند چندگانه در سال 98-1397انجام شد. تجزیه وتحلیل داده ها با کدگذاری دستی به شیوه تحلیل مضمون با رویکرد استقرایی و مدل آتراید-استرلینگ انجام پذیرفت. تأیید روایی با بکارگیری راهبردهایی همچون اجرای فرایند نظام مند ثبت داده ها، افزایش تعداد و تنوع در مصاحبه شوندگان، بازنگری مکرر داده ها، کنترل توسط اعضا و داوران بیرونی انجام شد؛ و سنجش پایایی از طریق پایایی بازآزمون و پایایی بین دو کدگذار به صورت دستی انجام گرفت و بعد از اتمام کدگذاری، نتایج این دو کدگذاری با یکدیگر مقایسه و از روش هولستی استفاده شد. نتایج: در فرایند تحلیل مضمون، درمجموع 342 مضمون پایه استخراج گردید که در قالب 34 مضمون سازمان دهنده فرعی و 14 مضمون سازمان دهنده اصلی طبقه بندی شد و درنهایت 9 مضمون فراگیر شناسایی گردید که شامل شایستگی های تخصصی و حرفه ای، فردی، بین فردی و ارتباطی، اخلاقی و رفتاری، آموزشی و پژوهشی، اجتماعی و فرهنگی، رهبری و مدیریتی، فناوری اطلاعات و مدیریت دانش؛ و شایستگی های بین حرفه ای و جهانی می باشد. نتیجه گیری: توانمندسازی دانش آموختگان پرستاری به انواع مهارت ها و ابعاد مختلف شایستگی های محوری نه تنها به تضمین کیفیت و اثربخشی مراقبت ها و درنتیجه ارتقا سطح سلامت جامعه کمک می کند، بلکه موجب حفظ ارزش و جایگاه اجتماعی حرفه ی پرستاری می گردد.

مقدمه: ارایه مراقبت تسکینی به بیماران مبتلا به بیماری های صعب العلاج یک چالش کنونی و آینده می باشد. پرستاران اولین گروه فراهم کننده مراقبت تسکینی می باشند که بررسی و شناسایی درد و رنج بیماران اولین مراقبت حرفه ای آنان است. از این رو آموزش مراقبت تسکینی به دانشجویان پرستاری می تواند کمک زیادی به مراقبت بهتر از این بیماران کند. مطالعه حاضر با هدف طراحی برنامه درسی مراقبت تسکینی برای دانشجویان پرستاری می باشد. روش ها: در این مطالعه مروری پایگاه های Magiran، SID، Pubmed، Science direct و Springer جستجو شد. مقالات از سال 2000 تا 2017 با استفاده از کلید واژه های آموزش، برنامه درسی، مراقبت تسکینی، پرستاری جستجو شد. نتایج: از بین 1024 مقاله، 53 مقاله مورد بررسی اولیه قرار گرفت که در نهایت 9 مقاله جهت تحلیل انتخاب شد. چهار عنصر برنامه درسی شامل هدف، محتوا، روش های تدریس و ارزشیابی برنامه درسی مراقبت تسکینی مورد بررسی قرار گرفت. در این برنامه درسی هدف آموزش ارتقاء آموزش دانشجویان پرستاری در ارتباط با مراقبت های تسکینی و از جمله مراقبت از بیمار در انتهای زندگی است. محتوای آموزشی تاکید بر 5 طبقه شامل اصول مراقبت تسکینی، مراقبت فیزیکی، ارتباطات، اخلاق و مسائل روانی- اجتماعی- معنوی- فرهنگی دارد. که در این برنامه درسی از روش های مختلفی برای تدریس و ارزشیابی دانشجویان استفاده شد. نتیجه گیری: این برنامه درسی ابعاد مختلف مراقبت تسکینی برای رشته پرستاری را با مروری بر متون مورد توجه قرار داده است. با توجه به نیاز جامعه به ارایه خدمات تسکینی پرستاران چنین برنامه های آموزشی ضرورت دارد.

مقدمه: آموزش و تربیت دانشجویان دکترای پرستاری از اهمیت زیادی برخوردار است. زیرا از آنها انتظار می رود به عنوان عاملی جهت پیشرفت علم پرستاری، مشاوران حرفه ای و محققان آینده پرستاری عمل نمایند. برای موفقیت هر چه بیشتر دوره دکتری پرستاری در ایران و شناسایی نقاط قوت و ضعف آن، پرداختن به مطالعات تطبیقی و بهره برداری از تجارب دانشگاههای موفق، امری ضروری است. در این پژوهش مقایسه تطبیقی برنامه آموزشی دوره دکتری پرستاری دانشگاه پنسیلوانیا و ایران انجام شد. روش کار: مطالعه توصیفی- تطبیقی حاضر در سال 1398 انجام شد. در این مطالعه تطبیق نظام آموزش پرستاری ایران در مقطع دکتری با دانشگاه پنسیلوانیای آمریکا با استفاده از الگوی بردی در چهار مرحله توصیف، تفسیر، هم جواری و مقایسه، صورت گرفت. یافته ها: برنامه هر دو دانشگاه بر اساس اصول برنامه ریزی استراتژیک دارای ارزش ها، رسالت و چشم انداز است. فلسفه دانشکده پرستاری پنسیلوانیا تفاوت های فرهنگی و قومیتی را لحاظ کرده است درحالی که در ایران به ارائه مراقبت های پرستاری با توجه به فرهنگ و قومیت های مختلف توجه نشده است. ارائه دروس در دانشگاه پنسیلوانیا به صورت حضوری و مجازی است. برنامه های آموزشی متنوع تر و تعدادی از واحدها اختیاری بوده و به تناسب نیاز دانشجو و عنوان رساله و توصیه استاد راهنما انتخاب می شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، پیشنهاد می گردد با در نظر گرفتن نقش و وظایف فارغ التحصیلان دوره دکترای پرستاری و نیازهای پیچیده و در حال تغییر جامعه، در محتوا، شیوه ارائه و ارزشیابی برنامه درسی این دوره، بازنگری صورت گیرد.