تداوم فرهنگی

عشایر کوچنده سنگسری یکی از کهن ترین اقوام ساکن در ایران هستند که بخش عمده معیشتشان بر پایه دامداری مبتنی بر کوچ استوار است و هنوز برخی از آن ها به این شیوه زندگی وفادار مانده اند. هدف از این مقاله بررسی تداوم فرهنگی از طریق ریشه یابی تاریخی نقوش اسطوره ای و نمادینی است که زنان ایل سنگسری بر روی انواع صنایع به ویژه دست بافته ها و زیورآلات سنتی خلق کرده اند. هویت فرهنگی هر ملتی دراساس امری تاریخی است و بحث محوری در این فرض، مفهوم تداوم است؛ بنابراین بدون دیرینه شناسی عناصر فرهنگی نمی توان هر فرهنگ را کامل و جامع شناخت؛ زیرا شناخت فرهنگ هر قوم یا گروهی مستلزم پژوهش های ریشه ای و تاریخی است. روش مطالعه این پژوهش مبتنی بر بررسی اسناد و متون و مشاهده مستقیم صنایع دستی مردم سنگسر است.

منطقه ای گسترده با محوطه هایی با فرهنگی ویژه و خاص زیر سایهٔ نام آغازایلامی قرار می گیرد؛ خصوصیاتی که نشان دهندهٔ سوق دادن فلات ایران به سوی شهرنشینی و تمدن است و نشانه های بارز شروع تمدن در آن دیده می شود. اما پس از این دوره چه اتفاقی افتاد؟ محوطه های منتسب به فرهنگ آغازایلامی که از جنوب غرب به جنوب و جنوب شرق تا شمال مرکز فلات ایران بدست آمده اند، پس از این مرحله با آن همه فرهنگ پیشتاز به نسبت مرحلهٔ قبل از خود، به چه سرنوشتی دچار شدند؟ آیا تداوم فرهنگی در آن ها دیده می شود و اگر جواب منفی است، در ادامهٔ راه چه تغییراتی داشته اند؟ پژوهش پیش رو با استفاده از داده های باستان شناسی سعی در روشن شدن پاسخ این سؤال خواهد داشت که تغییرات از دورهٔ آغازایلامی به مرحلهٔ پس از آن را چگونه می توان تعبیر کرد؟ مطالعات انجام گرفته به روش مقایسه ای – تحلیلی و براساس مدارک کتابخانه ای این نتیجه را در پی داشت که محوطه های دارای توالی استقرار از آغازایلامی به مرحلهٔ پس از آن به صورت منطقه ای و با تغییرات سبکی ادامهٔ راه داده اند.