خود-کارآمدی

به منظور بررسی رابطه پاسخ های رفتاری کودکان به محرک اجتماعی مبهم با اسناد نیت ‘هدفهای اجتماعی وادراک خود-کارآمدی‘635 دانش آموز(314 دخترو321 پسر)پایه پنجم ابتدایی مدارس سبزوار مورد بررسی قرار گرفتند.ابتدا کلیه آزمودنی ها به پرسش های 1 و2 آزمون موقعیت فرضی مبهم پاسخ دادند.براساس پاسخ به این دو پرسش‘گروههای اسناددهنده خصومت واسناد دهنده عدم خصومت که هرگروه شامل دانش آموزان کناره گیر‘پرخاشگر و مسئله گشا بودند شناسایی وبقیه از پژوهش حذف شدند.سپس آزمودنی های (204نفر)هرگروه به طور انفرادی مورد مصاحبه قرار گرفتند و به پرسش های 3و4 آزمون موقعیت فرضی پاسخ دادند.یافته ها حاکی از این است که دانش آموزان با سبکهای اسنادی مشابه دارای پاسخ های رفتاری متفاوتی هستند.به علاوه‘دانش آموزان کناره گیر‘پرخاشگر ومسئله گشا در هر دو گروه اسناددهنده خصومت و عدم خصومت در انتخاب هدفهای اجتماعی وارزیابی خود-کارآمدی در رسیدن به این هدفها با هم متفاوتند.به طو کلی اگر چه اسنادنیت در تعیین پاسخ های رفتاری نقشی مهم دارد؛اماانتخاب هدف های اجتماعی وادراک خود-کارآمدی عاملی مؤثر در ایجاد تفاوت های رفتاراجتماعی کودکان میباشد.

امروزه، یکی از دغدغه های سازمان های موفق استفاده بجا از فناوری های دیجیتال موجود در بستر اینترنت در راستای اهداف و منافع سازمان است. با توجه به این امر، تأثیر اینترنت در حوزه استخدام و پذیرش افراد نیز مسأله ای است که بررسی و تحلیل آن می تواند راهکارهای مؤثر و منافع متعددی را برای سازمان های بزرگ از جمله ارتش جمهوری اسلامی ایران (آجا) ارائه نماید. از این رو، هدف ما در این پژوهش بررسی وب­گاه آجا و تأثیر آن بر روی داوطلبان ورود به دانشگاه های افسری بر اساس مدل پذیرش فناوری بوده است. یافته های پژوهش بیانگر آن است که «لذت»، «سهولت استفاده» و «سودمندی درک شده» از وب­گاه آجا موجب «خود-کارآمدی» داوطلب شده و اثر بسیار مثبتی بر «نگرش» وی به فناوری خواهد داشت. توأمان با «نگرش» مثبت به فناوری، مجموعه این عوامل موجب ارتقای «تصویر سازمانی» ارتش جمهوری اسلامی بین داوطلبان شده و در نتیجه «جذابیت» حضور در ارتش را در آنها افزایش خواهد داد. در نتیجه افراد بیشتری به ثبت نام در آزمون ورودی دانشگاه های افسری و حضور در ارتش ترغیب خواهند شد. در این پژوهش از پرسش نامه به عنوان ابزار گردآوری داده استفاده شده و جامعه آماری داوطلبان حضور در دانشگاه های افسری آجا بودند. از آزمون فرضیه ها و همچنین آزمون های دقت، سازگاری، صحت هم گرایی و تفکیک­پذیری برای ارزیابی مدل مورد استفاده، به کار گرفته شدند.

نظر به اهمیت پایبندی به تمرین، هدف این پژوهش بررسی اثر یادگیری مشارکتی بر پایبندی با تأکید بر نقش واسطه ای لذت و خود-کارآمدی ورزشی بود. نمونه آماری 42 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی بودند که در دو گروه (مشارکتی:20تن، مرسوم:22تن) 21جلسه تمرین کردند. پیش و پس از مداخلات، خود-کارآمدی و لذت آزمودنی ها بررسی شد. پایبندی نیز بر اساس نتایج حضوروغیابشان ارزیابی گردید. خود-کارآمدی پس از مداخله در گروه مشارکتی به صورت معناداری افزایش یافت، اما لذت هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نکرده بود. بررسی تفاوت های درون گروهی تغییرات خود-کارآمدی و لذت از ورزش نشان داد که در گروه مرسوم در هر دو متغیر، تفاوتی معنادار وجود داشت، درحالی-که در گروه مشارکتی این تفاوت مشاهده نشد. بیشتر بودن میزان پایبندی گروه مشارکتی نسبت به گروه مرسوم، به دلیل تعداد کم نمونه، معنادار نبود. به نظر می رسد یادگیری مشارکتی با افزایشِ همگنِ خود-کارآمدی و جلوگیری از ایجاد تفاوت درون گروهیِ لذت بتواند پایبندی را افزایش دهد.