ارزیابی استاد

هدف: این پژوهش با هدف تعیین تأثیر تدریس الگومدار بر عملکرد انتظاری و عملکرد عینی دانشجویان و ارزیابی آنان از استاد درس انجام شد. روش: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان کارشناسی ارشد دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی در نیمسال اول سال تحصیلی 98-1397 به تعداد 995 نفر بود. ابتدا از بین جامعه آماری، تعداد 4 چهار کلاس به صورت تصادفی انتخاب و سپس تعداد 40 نفر داوطلب واجد شرایط که کمترین نمره را در عملکرد عینی کسب کرده بودند به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه (گروه آزمایش 20 نفر و گروه کنترل 20 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه تحت مداخله تدریس الگومدار لومن قرار گرفتند درحالی که در طول این مدت گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و به وسیله نرم افزارSPSS تجزیه و تحلیل شد. سطح معنی داری برای همه آزمون ها 05/0 لحاظ گردید. یافته ها: نتایج نشان داد روش تدریس الگومدار لومن موجب افزایش نمره عملکرد عینی (005/0P˂ ،03/11 F=) و چک لیست ارزیابی از استاد در دانشجویان گروه آزمایش شد (010/0P˂ ،73/8 F=)؛ ولی، در افزایش نمره عملکرد انتظاری دانشجویان تأثیر نداشت (605/0P> ،61/2 F=). نتیجه گیری: تدریس الگومدار می تواند عملکرد درسی دانشجویان را بهبود ببخشد و بر کیفیت ارزیابی آنان از استاد تأثیر مثبت داشته باشد.

هدف پژوهش، برآورد میزان اتّکاپذیری نمره های ارزیابی دانشجویان کارشناسی از عملکرد آموزشی استادان در چهارچوب نظریه تعمیم پذیری بود. برای این منظور، اطلاعات ارزیابی عملکرد استادان که در نیم سال اوّل سال تحصیلی 94-1393 در پایگاه سامانه آموزشی دانشگاه علّامه طباطبائی ثبت شده بود به عنوان جامعه آماری، تعریف شد. سپس به صورت تصادفی چند مرحله ای، نمره های ارزیابی عملکرد آموزشی دوازده استاد به عنوان نمونه آماری انتخاب شد. داده ها با استفاده از یک طرح دو وجهی آشیان شده، تحلیل شد تا ضریب اتّکاپذیری داده ها برآورد شود. یافته ها نشان می دهد که اتّکا پذیری نظر دانشجویان نسبت به عملکرد آموزشی استاد در همه گروه های آموزشی برابر نیست. همچنین میانگین نمره های ارزیابی، هشت استاد از بین دوازده استاد مورد مطالعه، به این علّت که ضریب اتّکاپذیری آنها کمتر از میزان مورد انتظار است نباید مبنای تصمیم گیری قرار بگیرد. بر اساس نتایج پیشنهاد می شود که پیش از به کارگیری نظرات دانشجویان در ارتقاء یا تمدید قرارداد استادان مدعو یا پیمانی، ابتدا ضریب اتکا پذیری نظرات دانشجویان برآورد شود و چنانچه ضریب اتکا پذیری، کمتر از میزان قابل قبول به دست آمد، نظر آنان مبنای تصمیم گیری قرار نگیرد.