خود افشاگری

این مقاله، به دنبال جمع بندی و تیپ سازی دیدگاه های متنوع در باره تحلیل ریشه ای و نظری آینده حیات سایبر انسان است. پس از وقوع «انقلاب ارتباطات» در پایان سده بیستم، برخی گمان می بردند، تکنولوژی ارتباطات، آغاز فروپاشی اجتماعی و انهدام ساز کارهای تمدن ساز اتحاد انسانی و حتی اصل انسانیت است. بنا به تاریخ تحلیلی ارائه شده و الگوی نظری مرورشده در این مقاله، می توان تصور کرد که در آینده، این گونه قضاوت ها، رنگ امروز خود را خواهند باخت، و بشر بار دیگر از ظرفیت حائل خود برای تبدیل تهدیدها به فرصت استفاده خواهد کرد. این، نحوی تکرار روح آغاز قرن است؛ امیدواری ها و ظرفیت سازی هایی که جای ناامیدی ها را می گیرند. ما در این گفتار، پس از طرح مقدمه و ملاحظات روشی، در مجموع، 26 تیپ دیدگاه را در مورد ظرفیت ها، پیامدها و آینده نگری ها درباره حیات سایبر مرور کرده، آن ها را به دو دسته بزرگ «تحلیل اینترنت به مثابه آرمان شهر منفی» و «تعدیل تحلیل اینترنت به مثابه آرمان شهر منفی» تقسیم کرده ایم و در نهایت با یک جمع بندی درباره تلاش جامعه شناسی برای فعال نگاه داشتن انسان ها برای ساختن آینده ای اخلاقی تر نوشتار را به پایان برده ایم.

جاذبه های فضای مجازی منجر شده افراد ساعات زیادی از روزشان را در این محیط بگذرانند و تعاملات در این فضا را جایگزین تعاملات با اعضای خانواده و همسالان خود کنند. هنگامی که یک فرد ناشناس به صورت آنلاین است، ممکن است با شجاعت بیشتری نسبت به آنچه در موقعیت رودررو برقرار می شود ارتباط برقرار کند. پژوهش حاضر با توجه به اهمیت این موضوع با اتخاذ رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی به توصیف چیستی و چگونگی پدیده خود افشاگری در فضای مجازی می پردازد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی افرادی است که در شبکه های مجازی به گفتگو در زمینه ها و موضوعات شخصی می پردازند. داده ها از طریق نمونه گیری هدفمند و روش مصاحبه نیمه ساختاریافته با 15 شرکت کننده جمع آوری و درنهایت با استفاده از روش تحلیل پدیدارشناسی مبتنی بر ون منن تحلیل شد. نتایج یافته ها نشان می دهد که پدیده افشاگری در فضای مجازی تحت تأثیر عواملی از قبیل مسائل جنسی، احساس امنیت، ناسازگاری با دنیای واقعی، آزادی و آرامش در فضای مجازی و کسب شناخت و تجربه می باشد. این پژوهش در شناخت بیشتر نیازهای جامعه و شکاف های موجود در زندگی روزمره افراد می تواند راهگشا باشد.