سیستم استنتاج عصبی-فازی انطباقی

در چند سال گذشته، احتمال وقوع ریسک ها و رویدادها در زنجیره تأمین افزایش یافته است. در نتیجه، زنجیره ها بیش از پیش نسبت به اختلال ها آسیب پذیر بوده و ریسک تداوم زنجیره تأمین افزایش یافته است. توانایی مدیریت کردن ریسک ها و اختلال ها جنبه مهمی است که رهبران موفق کسب وکارها را از دیگران متمایز می سازد. در پژوهش حاضر به مفهوم سازی تداوم زنجیره تأمین پرداخته شده و یک سیستم استنتاج عصبی-فازی انطباقی جهت ارزیابی تداوم زنجیره تأمین طراحی شده است. به این منظور، نخست با بازخوانی گسترده ادبیات پژوهش به شناسایی قابلیت ها و استراتژی هایی که مدیریت تداوم زنجیره تأمین را امکان پذیر می سازند پرداخته شده است. در گام بعد، از رویکرد سیستم استنتاج عصبی-فازی جهت ارزیابی تداوم زنجیره تأمین شرکت ایران خودرو استفاده شده است. نتایج نشان می دهد زنجیره تأمین شرکت مورد پژوهش بر اساس مدل پیشنهاد شده در وضعیت متوسط قرار دارد.

تتولیدکنندگان، بمنظور توسعه ی تامین کنندگان استراتژیک خود، آنها را بخش بندی می کنند. بخش بندی تامین کننده موجب ایجاد ارزش و هم افزایی در ارتباط با تامین کننده می شود. هدف این مقاله، ارتباط توسعه ی تامین کننده و بخش بندی تامین کننده با استفاده از سیستم استنتاج عصبی-فازی انطباقی در صنعت خودروسازی ایران است. برای تحقق این هدف، ابتدا برای مقوله های توسعه ی تامین کننده، با استفاده از سه روش، سه سیستم عصبی-فازی طراحی می شوند. سپس با استفاده از دو روش کلاسیک و چهار الگوریتم تکاملی، آنها را بهینه سازی و مناسبترین سیستم عصبی-فازی انتخاب می شود. در مرحله بعد نمره ی توسعه برای 53 تامین کننده از تامین کنندگان استراتژیک صنعت خودرو در چهار مقوله پیش بینی می شود، براساس نمره های بدست آمده، تامین کنندگان بخش بندی می شوند. در نهایت، فعالیتهای لازم برای توسعه ی هرکدام از تامین کنندگان پیشنهاد می شوند. نتایج نشان می دهدکه صنعت خودروسازی ایران در توسعه ی مقوله های ناملموس و محیطی، عملکرد قابل قبولی داشته اما، در توسعه-ی مقوله های ملموس و روابط ضعیف عمل کرده است. بر این اساس، تولیدکنندگان صنعت خودروسازی ایران، باید بترتیب اولویت بکارگیری فعالیتهای مرتبط با توسعه ی روابط، قابلیتهای ملموس، قابلیتهای ناملموس و قابلیتهای محیطی را رعایت کنند. با توجه به اینکه در این حوزه، مطالعات اندکی صورت گرفته است، در پایان، ضمن مقایسه ی این مطالعه با یکی از مطالعات خارجی انجام گرفته، پیشنهاداتی برای صنعت خودروسازی ایران و همچنین پژوهشهای آینده ارائه می شود.