بلند الحیدری

رمانتیسم یک جنبش بزرگ هنری بود که در اواخر قرن هجدهم میلادی در اروپا پدیدار شد. این جنبش توانست اندیشه بسیاری از ملل جهان، ازجمله جوامع عرب، را تحت تأثیر آرا و اندیشه های نوین خود قرار دهد. در حوزه شعر و ادب، گرایش شاعران و نویسندگان عرب به رمانتیک غربی، زمینه های لازم را برای نفوذ و رسوخ این جریان در ادبیات عرب فراهم آورد. در این میان، «بلند الحیدری»، شاعر نوگرای عراق، از چهره ه ایی به شمار می آید که جل وه های ویژه رمانتیسم، به روشنی و گستردگی، در اشعار او بازتاب یافته است؛ به گونه ای که بخش عمده ای از ارزش های نوسروده هایش مرهون و مولود عناصر نقش آفرین مکتب رمانتیسم است. با نگاهی ژرف به نوسروده های الحیدری به آسانی می توان دریافت که رمانتیسم جاری در اشعار وی، رمانتیسمی اندوهگین و حسرت بار است. احساسات اندوه بار، گذر شتابان عمر، حس بازگشت به دوران کودکی، حسرت بر خاطرات گذشته، اندوه بر سیما و سیرت دگرگون شده روستا و غم سنگین غربت از عواملی اند که به رمانتیک شعر او فضایی غم انگیز داده است. این مقاله تلاش می کند وجهه گرفته و گریان رمانتیسم را ازخلال نوسروده های بلند الحیدری مورد نقد و بررسی قرار دهد. برآیند این تحقیق بیانگرآن است که شخصیت عاطفی الحیدری در سروده هایش، تحت تأثیر عواملی بوده است که با بن مایه های غم-انگیز مکتب رمانتیسم کاملاً تطابق دارد.

بلند الحیدری، از معروف ترین شاعران نوگرای عراق و سیاوش کسرایی نیز از مشهورترین شاعران نیمایی معاصر ایران است که هردو در دوران پرآشوبی می زیستند؛ از یک سو فضای سنگین استبداد ایران که زیر سلطه حکومتی خودکامه اداره می شد، بر اندیشه سیاوش کسرایی و از سوی دیگر وقوع جنگ جهانی دوم و حاکمیت رژیم دیکتاتوری بعثی، بر جان بلند الحیدری تأثیر نهاد. این وقایع همراه با حوادث تلخ دیگر، زندگی شخصی و اجتماعی و به ویژه نگرش این دو شاعر به مفهوم مرگ و زندگی را تحت شعاع خود قرار داد. الحیدری در سروده های خود به زندگی نگرشی منفی دارد، به گونه ای که ناخشنودی او از زندگی و گرایش شدیدش به مرگ، در شعر او هویداست. این درحالی است که کسرایی، هنگام بیان نابسامانی های زندگی، در سروده های خود، به زیستن امیدوار است و به آن نگاهی مثبت دارد. هرچند گاهی اوقات، فشارها و مشکلات جامعه، او را نیز چون الحیدری به گلایه و تنفّر از آن وامی دارد، با این همه، کسرایی در سنجش با الحیدری، نگاهی امیدوارانه به زندگی دارد. هردو شاعر، زندگی را ناپایدار تلقّی کرده و مرگ را به مثابه سرنوشت حتمی همه انسان ها پنداشته اند و آسایش خود را در استقبال از آن یافته اند. هرچند گاه به گاهی تصویر ترسناکی از آن نیز ارائه داده اند. پژوهش پیش رو، کوشیده است تا نقاط مشترک و همچنین اختلاف اندیشه این دو شاعر معاصر درزمینه دو مفهوم پرکاربردِ مرگ و زندگی را با ذکر شواهد شعری آن ها بررسی کند.

لقد عرف الشعر العربی تطورات عدیده فی مسار حرکته الإبداعیه منذ القدم حتی یومنا هذا؛ وکانت هذه التطورات نتیجه تغییر الظروف الاجتماعیه والسیاسیه والدینیه والاقتصادیه فی المجتمع العربی؛ أما فی العصر المعاصر، وخاصه فی عصر النهضه الأدبیه، فإن اختراع الطباعه وانتشار ثقافه القراءه والکتابه أدى إلى انتشار الشعر عبر النص المکتوب علی عکس ما کان فی السابق وعند القدماء؛ وهذا الانتقال من الشفهی إلى المکتوب أدی إلی الإبداع عبر المکتوب وفی النص المکتوب عند معظم الشعراء. ولکن واجه الشعراء مشاکل عدیده فی مسارهم وفی انتقالهم من الشفهی إلى المکتوب، فاهتموا لحلها بالإبداع فی النص المکتوب. ومن هولاء المبدعین المعاصرین الذین حرصوا علی هذا النوع من الإبداع، هو الشاعر العراقی، بلند الحیدری، الذی کان شاعرا مبدعا فی أسالیبه الجدیده التی لا یجاریه فیها إلا شعراء قلائل من العراق. إن مکانته العالیه وأسلوبه الإبداعی فی هذا المجال دفعنا إلى أن نقوم فی هذا البحث برصد التشکیل البصری وظواهره الطباعیه البیاض والسواد، وعلامات الترقیم ودلالاته فی أشعاره. ویهدف هذا البحث من خلال المنهج الوصفی التحلیلی إلی فتح رموز هذه الظواهر والکشف عن الأسباب التی دعت الشاعر إلی أن یلح بها. ومن خلال دراسه أشعار بلند الحیدری، وجدنا بکثافه استخدام ظاهره التشکیل البصری للسواد والبیاض وعلامات الترقیم فی شعره، ووصلنا إلی جمله من النتائج، أهمها هی أن الشاعر یستخدم هذه الظاهره؛ لأنه یواجه أحیانا عجز اللغه المألوفه عن إیصال فکرته وأحاسیسه؛ وإضافه إلى هذا، أنه یهدف إلی نظم القراءه والتحفیز علیها، کما یرید أن یمنح القارئ فرصه للمشارکه فی التأویل وتفسیر کل ما یدور فی النص الشعری.

تعد الاستعاره المفهومیه فی النظریات اللغویه الحدیثه من أهم القضایا التی تختلف عن مفهومها الکلاسیکی اختلافا جذریا. ویری اللغویون الجدد أنه لا تقتصر جمالیات الاستعاره علی حقلی البلاغه والأدب، بل تعدوهما لتشمل الحقل الدلالی أیضا. وفی السیاق ذاته، اقترح لیکوف وجونسون وهما من طلیعه المنظرین للاستعاره المفهومیه نظریه جدیده تتمثل فی أن الاستعاره المفهومیه تؤدی وظیفه مفهومیه فضلا عن وظیفتها الجمالیه والأدبیه ما یمیزها عن مفهومها الکلاسیکی القدیم. هذا ویرمی هذا البحث إلی دراسه الاستعاره المفهومیه بأشکالها المتنوعه فی دیوان بلند الحیدری مرتکزا علی موتیف الحیاه، اعتمادا علی المنهج الوصفی التحلیلی. وقمنا لإنجاز الدراسه بالبحث عن الاستعارات المفهومیه بأقسامها الثلاثه هی: الوجودیه والمادیه والهیکلیه أولاً ثم تحلیل الاستعارات تحلیلا دلالیا بما یتلاءم وأهداف البحث ثانیا. وتکمن أهمیه الموضوع فی أن الشاعر عبّر فی شعره عن رؤیته المشوبه بالخیبه والإحباط والتی قد تتحول إلی الاحساس بالتشاؤم والعبثیه. ومن أبرز النتائج التی تفیدها دراستنا هذه، هی أن الشاعر ینظر إلی الحیاه نظره تشاؤمیه إلا أن نظرته لاتخلو من مشاعر التفاءل والإیجابیه أحیانا. أضف إلی ذلک أنه ثبت من خلال هذه الورقه البحثیه أن الاستعاره الوجودیه بأنواعها الثلاثه وهی الظرف والتشخیص والمادیه تفوق غیرها من الاستعارات فی شعر بلند الحیدری من حیث الکمیه. والسبب فی ذلک ربما یعود إلی حرص الشاعر علی تحویل أفکاره ورؤاه من الحاله المجرده والذهنیه إلی صور مادیه محسوسه یألفها المخاطب المتلقی بسهوله ووضوح.

الانحراف هو الخروج عن القواعد التی تحکم اللغه القیاسیه وعدم التطابق مع اللغه القیاسیه والتقلیدیه، مما یتسبب فی دینامیکیات اللغه، وهذا ما جعل الشعراء فی لغات مختلفه یظهرون اهتماماً کبیراً بهذه الطریقه. یمکن للانحراف کتقنیه لغویه بارزه أن یثری الشعر ویصل به إلى حدود الشعریه، ویمکن أن تتجلى هذه التقنیه فی مکونات مختلفه من الشعر. وفی هذا الصدد، حاولنا بحث هذه المسأله فی دیوان الشعراء الأربعه المذکورین فی هذا البحث، وهم یوسف الخال وبلند الحیدری ونیما یوشیج وأحمد شاملو کعنصر لبناء الشعر.بهذه الطریقه، عند تألیف الشعر، یبحث الشعراء، بمساعده ذوقهم وموهبتهم الفنیه، عن أکثر الکلمات إبداعاً وغرابه. فی الشعر تجد الکلمات حیاه جدیده وتتضاعف قوتها وتتوسع فی معانٍ ووظائف مختلفه. من القواسم المشترکه لقصائد هؤلاء الشعراء الأربعه، کثره الانحرافات الدلالیه فی قصائدهم، والواضح أن هؤلاء الشعراء فی عصرهم کانوا یعتبرون شعراء خارجین عن التقالید فقد مثلوا صوت الاحتجاج والغضب فی المجتمع الذی عاشوا فیه، وجسدوه فی شعرهم بهذا النوع من الانحراف عن القواعد، وبالتالی اعتبر کل منهم شاعراً صاحب أسلوب، وبنفس الطریقه، فقد جذبوا جمهورهم إلیهم.

یقوم هذا البحث علی دراسه الأبعاد الدلالیه لجدلیه الأنا مع الآخر فی شعر بلند الحیدری من خلال الترکیز علی دیوان «الخطوات فی الغربه» ودیوان «أغانی الحارس المتعب». تهدف الدراسه إلی الاجابه عن هذین السؤالین: ما هی أبعاد الدلالیه المنعکسه للجدلیه مع الآخر فی شعر بلند الحیدری ؟ لماذا لجأ الشاعر إلی هذه التقنیه؟ تقوم هذه الدراسه علی أساس التّحلیل النّفسیّ لتربط أبعاد دلاله جدلیّه الأنا مع الآخر بعواطف الشاعر ومشاعره مقترناً بالمنهج الوصفی التحلیلی- الإحصائی محاولهً الاستشهاد بنماذج شعریه داله علی جدلیه الأنا مع الآخر للکشف عن القیم التشکیلیه لدلالاتها فی أشعاره. وقد وظّف بلند هذه التقنیه لخدمه أغراضه السیاسیّه والاجتماعیّه، وللتعبیر عن قلق نفسه وتوتّرها وتوظیفا جمالیا لإغناء صوره الشعریّه ذات الصله بالایحاء.