درخت حوزه‌های تخصصی

نوشتار حاضر با تحلیل فلسفى، عصر قبل از کربلا، معاصرکربلا و بعد از کربلا با مؤلفه هاى ذیل: هدفِ قیام کربلا(احیاى اسلام ناب نبوى و علوى)، رویکرد ومنظر (سیره نبوى و علوى)، روش و متد(امر به معروف و نهى از منکر) و نتیجه(تحول دینى جامعه از حیث معرفتى - معنویتى و گرایش به سوى عدالت اجتماعى) مى کوشد قیام کربلا را یک ضرورت عقلى نشان داده و معرفى کند که انسانِ کاملِ معصوم(ع) یعنى امام حسین(ع) ویاران وفادارش آن را خَلْق کرده اند تا »اسلام محمّدى الحدوث و حسینى البقاء« گردد.در مقاله حاضر ریشه هاى پیدایش و گسترش قیام کربلاتحلیل و اثبات شده است، همچنین تبیین خردگرایانه و مبتنى بر فلسفه تاریخ صورت گرفته که چگونه نقاب از چهره کریه نفاق برداشته شد و نقابداران اموى رسوا گشته اند تا تضاد حق و باطل عصر رسول اللَّه(ص) بوسیله قیام کربلا به تضاد حق و باطل و ایمان و کفر برگردد تا خط سُرخ آل محمّد(ص) و اندیشه اسلام شیعى در لابه لاى حوادث تاریخى گُم شده، تحریف نگردد و هماره عاشورامصباح هدایت و سفینه نجات باشد که امامِ آن اباعبدالله الحسین(ع) و پرچمدار فرهنگى - تبلیغى اش امام سجاد(ع) و زینب کبرى(س)بوده اند.

منشا اصلی جاذبه اخلاقی و شخصیتی رسول اکرم(ص) و جانشینان حقیقی آن حضرت یعنی ائمه معصومین(ع)،آیات قرآن کریم بود.یعنی آیات قرآن در مرتبه ای بسیار متعالی در اخلاق و رفتار وبطور کلی شخصیت آسمانی حجت های پروردگار تجلی یافته بود و منشا کرامت ها و قدرت ها و بزرگواری های اختصاصی آنها شده بود. در این مقاله بنا داریم به جلوه هایی از آیات قرآن در سخنان و رفتارهای امام حسن مجتبی(ع) اشاراتی کرده و آنها را با توضیحات فشرده ای همراه کنیم.