اکرم پرنده

تولد کودک با آسیب شنوایی، واقعه ای تنش زا و غیرمنتظره است و خانواده را با استرس و مشکلات روان شناختی مواجه میکند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بهبود سلامت روانی مادران کودکان با آسیب شنوایی از طریق اجرای کارگاه مدیریت استرس صورت گرفته است. محتوای کارگاه در دو بخش دانش افزایی و مهارت آموزی تنظیم و در شش جلسه ارائه شد. روش پژوهش حاضر شبه تجربی و طرح آن پیش-آزمون ـ پس آزمون بدون گروه کنترل است. گروه نمونه پژوهش حاضر شامل 33 مادر دارای کودک با آسیب شنوایی در سنین پیش از دبستان بودند که به مرکز توانبخشی کودکان ناشنوای نیوشا مراجعه کرده و داوطلب شرکت در کارگاه آموزشی بودند. ابزارهای پژوهش فهرست نشانگان 90 (SCL-90) و پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) بوده است. داده های حاصل از اجرای آزمون ها قبل و بعد از کارگاه با استفاده از آزمون t وابسته تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش بیانگر کاهش مشکلات روان شناختی مادران شرکت کننده در کارگاه است. با توجه به نقش مادران در توانبخشی کودکان با آسیب شنوایی، آموزش مادران در برنامه های درمانی کودکان حائز اهمیت است.

مقدمه: امروزه در بسیاری از سازمانها، ثبت، اصلاح و بهبود فرآیندها به منظور رشد و ارتقاء عملکرد و حرکت در مسیر تعالی سازمانی دنبال می گردد. از جمله ابزارهای کارآمد در حوزه سلامت که در سال های اخیر در کشور ایران برای ارتقاء فرآیندهای سازمانی استفاده شده است، مدل FOCUS-PDCA می باشد. مطالعه حاضر با هدف ثبت و ارتقاء کیفیت فرآیندهای آموزشی دانشکده پرستاری بر اساس مدل FOCUS-PDCA انجام شد. روش ها: این پژوهش نیمه تجربی از نوع تک گروهی پیش و پس آزمون می باشد که در نیمسال اول و دوم تحصیلی 98-1397 در دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی انجام شد و 36 فرآیند آموزشی انتخاب شد. ابزار جمع آوری داده ها در بخش رضایتمندی توسط پرسش نامه محقق ساخته در هریک از مراحل (قبل و بعد از مداخله) سنجیده شد. در بحث زمان سنجی فرآیندها مدت زمان اجرای هر فرآیند برحسب روز سنجیده و گزارش گردید یافته ها: میانگین زمان انجام فرآیندها با احتساب زمان بری برخی از فرآیندها که تحقق آنها عملا در طول یک ترم تحصیلی بود 8/42 روز گزارش گردید که پس از تشکیل کارگاه های FOCUS – PDCA و انجام مداخله ارتقاء توسط دانشجویان و اعضاء هیئت علمی، میانگین زمان انجام فرایندهای مذکور به 32 روز تقلیل پیدا نمود. میانگین درصد ارتقاء فرآیندهای بررسی شده در خصوص زمان سنجی 4/34 درصد گزارش گردید. میانگین نمره رضایت سنجی اولیه فرآیندهای بررسی شده نمره 301 از مجموع 500 بود که بعبارتی میانگین رضایت مندی دانشجویان و اساتید از فرآیندهای آموزشی دانشکده پرستاری 2/60 درصد گزارش گردید که پس از ارتقاء، این رضایت مندی بطور میانگین در مجموع فرآیندها به 26 درصد بهبود یافت. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که اجرای روش FOCUS-PDCA منجر به ارتقای عملکرد آموزشی دانشکده پرستاری شده است. پیشنهاد می گردد که این روش در دیگر بخش های پژوهشی و خدمات رفاهی درگیر با دانشجویان و اساتید انجام و از نظر تأثیر آن بر شاخص های دیگر نیز مورد ارزیابی قرار گیرد.

مقدمه : با توجه به تحولات هزاره ی سوم در حوزه سلامت، ایجاد توانمندی همکاری بین حرفه ای و عملکرد تیمی در دانشجویان، از مهمترین وظایف سازمان های آموزشی است. این مطالعه با هدف بررسی اثر بخشی کارگاه آموزشی مبتنی بر رویکرد بین حرفه ای بر تغییر نگرش دانشجویان علوم سلامت به یادگیری وهمکاری بین حرفه ای انجام شده است. روش : مطالعه ی نیمه تجربی در سال 1397 در دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج) انجام شد. 56 نفراز دانشجویان پزشکی و پرستاری در مطالعه شرکت داشتند، نمونه گیری ابتدایی به روش در دسترس بوده، سپس نمونه ها به روش تخصیص تصادفی ساده به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. مداخله به شکل کارگاه تعاملی مبتنی بر رویکرد بین حرفه ای با محتوای آموزشی ارتباطات و همکار ی بین حرفه ای انجام شد. اطلاعات با ابزار امادگی و نگرش به یادگیری بین حرفه ای (RIPLS) و پایایی 0/8 گردآوری و با نرم افزار 22 spss تحلیل شدند. یافته ها: هر دو گروه از نظر نگرش به همکاری و یادگیری بین حرفه ای قبل از مداخله تفاوت معنادار آماری نداشتند(0/05 p> )، پس از مداخله نگرش به همکاری و یادگیری بین حرفه ای در گروه آزمون با میانگین 80/80 و انحراف معیار 8/59 و گروه شاهد با میانگین 59/72 و انحراف معیار 8/29 تفاوت معنادار آماری مشاهده شد(0/001 P< ). نتیجه گیری: یافته ها، بیانگر فراهم بودن بستر انگیزشی و نگرشی مناسب برای تلفیق آموزش بین حرفه ای در علوم سلامت است. سازمان های آموزشی جهت تربیت نیروهای پاسخگو به نیاز سلامت نسل کنونی و آینده، از اکنون بایستی به فکر طراحی و اجرای آموزش بین حرفه ای در حوزه سلامت باشند.

در حال حاضر با گسترش سطح دانش، شیوع برخی از بیماری های نوپدید، نوظهور و برداشته شدن مرزهای دانش و تغییر در سطح آگاهی و فرهنگ افراد جامعه، تغییر در برنامه های آموزش علوم سلامت بر مبنای نیازهای جامعه الزامی است. یکی از رسالت های مهم موسسات علوم سلامت، پاسخگویی به انتظارات جامعه و ارائه خدمات آموزشی بر اساس نیازهای فراگیران است. در همین راستا تغییر در برنامه های آموزش مبتنی بر جامعه ضروری است. رویکرد آموزش جامعه نگر بر افزایش آموزش در جامعه به عنوان محیط آموزشی در برنامه درسی دانشجویان علوم سلامت و به ویژه پرستاری تاکید دارد. به طوری که دانشجویان شرایط واقعی تجارب یادگیری مرتبط با اهداف آموزشی و خدمات مبتنی بر جامعه را بر اساس برنامه های آموزشی فراگرفته و کاربرد عملی آموخته های خود را در محیط های واقعی تجربه می نمایند. لذا هدف از این مطالعه، گزارش یک تجربه از بازنگری برنامه کارآموزی در عرصه بهداشت دانشجویان پسر پرستاری بر اساس رویکرد آموزش خدمات محور است.

مقدمه: محیط های سازمانی متفاوت و فرهنگ سازمانی حاکم بر آن، نقش بسیار موثری در سلامت و کیفیت زندگی کادر درمانی دارد. همچنین نیروی انسانی، به عنوان رکن اصلی نظام بهداشتی و درمانی، نقش مهمی در دستیابی به اهداف سازمانی داشته لذا توجه به سلامت و کیفیت زندگی آنها حائز اهمیت است. این تحقیق با هدف بررسی مقایسه ای کیفیت زندگی پرستاران با پیراپزشکان در بیمارستان های منتخب نظامی و غیر نظامی انجام گرفت. روش: این مطالعه یک مطالعه مقایسه ای- مقطعی می باشد. تعداد 375 نفر از پرسنل پرستاری و پیراپزشکی از دو بیمارستان نظامی و غیر نظامی شهر تهران بر اساس معیار های ورود به مطالعه، بصورت تصادفی سیستماتیک مورد بررسی قرار گرفتند. ابزارگردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه ویژگی های دموگرافیک وپرسش نامه فرم کوتاه شده کیفیت زندگی( SE36) است . به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار spss و آزمون های آماری کای اسکوئر، من ویتنی و اسپیرمن تست استفاده شد. نتایج : در بررسی مقایسه ای میانگین نمره ابعاد و کل کیفیت زندگی بین پرستاران و پیراپزشکان دردو مرکز درمانی (نظامی و غیر نظامی) تفاوت معنی دار و نیزدر مقایسه نمره کیفیت زندگی پرستاران با پیراپزشکان در مرکز درمانی غیر نظامی تفاوت معنی داری دیده شد (0/05>p) . در خصوص ارتباط برخی از ویژگی های دموگرافیک از قبیل سن، تاهل، تحصیلات و جنسیت با نمرات ابعاد کیفیت زندگی رابطه معنی دار آماری به دست نیامد. بحث: با توجه به تفاوت کیفیت زتدگی پرستاران با پیراپزشکان در بیمارستان غیر نظامی بر نامه ریزی مناسب در جهت بهبود محیط های کاری، ارتقاء شغلی و کیفیت زندگی این گروه از تیم بهداشتی ضروری است.

مقدمه: آموزش خودمراقبتی به بیماران دیابتی توسط پرستاران همواره یک استراتژی کلیدی و ارزشمند در زمینه کنترل موفق دیابت بوده است، جهت تسهیل فرایند حرفه ای شدن فارغ التحصیلان پرستاری، مطالعه حاضر با هدف تاثیر اجرای مداخله آموزشی توسط دانشجویان پرستاری بر ارتقای خود مراقبتی بیماران دیابت ملیتوس انجام شد. روش کار: مطالعه به صورت نیمه تجربی بر روی 70 بیمار بستری مبتلا به دیابت نوع 2 صورت که به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمون تقسیم شدند، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خود مراقبتی توبرت و گلاسکو بود که قبل از مداخله آموزشی و یک ماه بعد از آن تکمیل شد. داده ها از طریق نرم افزار SPSS 16 با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی درسطح معنی داری ۰5/۰ P ≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین رفتارخودمراقبتی در حیطه های فعالیت بدنی ، مراقبت از پا، رعایت رژیم غذایی، کنترل قندخون، مصرف مرتب دارو وجود دارد. اما در میانگین نمره کلی خودمراقبتی در گروه مطالعه و کنترل به جز در حیطه مراقبت از پا تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت آموزش در حیطه های مختلف و عدم وجود تفاوت معنادار بین نمره خودمراقبتی کلی بین دو گروه که ممکن است بر اثر مناسب نبودن روش های آموزشی باشد، پیشنهاد می شود ضمن تاکید بر دروس پرستاری در زمینه آموزش به بیمار، دانشجویان پرستاری با تکنولوژی های پیشرفته آموزشی و روش ایجاد یک ارتباط موثر آشنا شوند تا بتوانند از توانمندی خود در زمینه ارائه جامع تر خدمات به بیماران در عرصه ی واقعی بالین استفاده نمایند.