آموزش به بیمار

ین پژوهش یک تحقیق توصیفی _ موردی است که به منظور بررسی اهمیت آموزش به بیمار از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج و تعیین مهمترین عوامل بازدارنده و تسهیل کننده آموزش به بیمار انجام شده است. جامعه پژوهش را در این مطالعه کلیه دانشجویان سال سوم و چهارم رشته پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج تشکیل داده اند. نمونه پژوهش شامل 100 دانشجوی سال سوم و چهارم رشته پرستاری بود که به طریق سرشماری انتخاب شدند. محیط پژوهش در این مطالعه دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخته و شامل سه قسمت و 36 سؤال در مقیاس لیکرت بودکه اعتبارعلمی آن ازطریق اعتبارمحتوی و اعتمادعلمی آن ازطریق آزمون مجدد تایید شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات استخراج شده از پرسشنامه ها به کمک آمار توصیفی (جداول توزیع فراوانی و شاخصهای آماری) و آمار استنباطی (t تک گروهی و برآورد دامنه ای وt دو گروهی مستقل) در 49 جدول توجیه و بیان شد و متغییرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشانگر آن است که دیدگاه دانشجویان پرستاری مورد مطالعه نسبت به اهمیت آموزش به بیمار کاملاً مثبت بوده است و همچنین بر طبق یافته ها مهمترین عامل باز دارنده آموزش به بیمار نداشتن دانش و مهارت از سوی آموزش دهنده برای شناخت نیازهای یادگیری بیمار با توجه به نوع بیماری و مهمترین عامل تسهیل کننده آموزش به بیمار علاقه و مشارکت بیمار در برنامه ریزی و اجرای آموزش تعیین شد و در پایان بر اساس نتایج پژوهش و کاربرد یافته ها در آموزش و خدمات پرستاری مورد بحث قرار گرفت و پیشنهاداتی برای پژوهش بعدی در این زمینه مطرح شد.

مقدمه: دریافت آموزش یکی از حقوق بیماران و ابزاری جهت رسیدن به ارتقاء سلامتی، افزایش استقلال بیمار، بهبود مراقبت از خود، کاهش پذیرش مجدد و کاهش اضطراب است. با توجه به اینکه آموزش به بیمار از وظایف مهم پرستاران محسوب می شود و زمان زیادی بر بالین بیمار حضور دارند، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی عملکرد آموزش به بیمار پرستاران از دیدگاه بیماران در بیمارستان ولی عصر (عج)بیرجند در سال 1395انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی،262 نفر از بیماران بستری در بخش های مختلف که در حال ترخیص بودند به روش نمونه گیری سهمیه ای غیرتصادفی انتخاب شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه آموزش به بیمار پژوهشگر ساخته جمع آوری شد. سپس داده ها به وسیله نرم افزار آماری SPSS نسخه 19و با استفاده از روش های آماری توصیفی و تحلیلی(آزمون های تی مستقل و آنووا) تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: اکثریت بیماران مؤنث (5/64 درصد)، رده سنی 30سال و کمتر (5/27درصد) بودند. بیشتر بیماران(2/83 درصد) اظهار داشتند که در بدو ورود به بخش آموزش کامل به آنان داده شده است. 6/49 درصد بیماران در حین بستری هیچگونه آموزشی دریافت نکرده بودند. به 42 درصد بیماران در حین ترخیص آموزش نسبی داده شده بود. نتیجه گیری: پایین بودن میزان آموزش درحین بستری و زمان ترخیص از دیدگاه بیماران، نشان دهنده عملکرد ضعیف پرستاران در این وظیفه مهم بوده، بنابراین لازم است مدیران به منظور افزایش آگاهی پرستاران در زمینه اهمیت آموزش به بیمار و چگونگی انجام بهینه فرایند آموزش به بیمار اقدامات لازم را انجام دهند.

مقدمه: آموزش خودمراقبتی به بیماران دیابتی توسط پرستاران همواره یک استراتژی کلیدی و ارزشمند در زمینه کنترل موفق دیابت بوده است، جهت تسهیل فرایند حرفه ای شدن فارغ التحصیلان پرستاری، مطالعه حاضر با هدف تاثیر اجرای مداخله آموزشی توسط دانشجویان پرستاری بر ارتقای خود مراقبتی بیماران دیابت ملیتوس انجام شد. روش کار: مطالعه به صورت نیمه تجربی بر روی 70 بیمار بستری مبتلا به دیابت نوع 2 صورت که به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمون تقسیم شدند، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خود مراقبتی توبرت و گلاسکو بود که قبل از مداخله آموزشی و یک ماه بعد از آن تکمیل شد. داده ها از طریق نرم افزار SPSS 16 با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی درسطح معنی داری ۰5/۰ P ≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین رفتارخودمراقبتی در حیطه های فعالیت بدنی ، مراقبت از پا، رعایت رژیم غذایی، کنترل قندخون، مصرف مرتب دارو وجود دارد. اما در میانگین نمره کلی خودمراقبتی در گروه مطالعه و کنترل به جز در حیطه مراقبت از پا تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت آموزش در حیطه های مختلف و عدم وجود تفاوت معنادار بین نمره خودمراقبتی کلی بین دو گروه که ممکن است بر اثر مناسب نبودن روش های آموزشی باشد، پیشنهاد می شود ضمن تاکید بر دروس پرستاری در زمینه آموزش به بیمار، دانشجویان پرستاری با تکنولوژی های پیشرفته آموزشی و روش ایجاد یک ارتباط موثر آشنا شوند تا بتوانند از توانمندی خود در زمینه ارائه جامع تر خدمات به بیماران در عرصه ی واقعی بالین استفاده نمایند.