مهدی یوسفی صادقلو

مؤسسان باشگاه های ورزشی ممکن است برای رفع مایحتاج خود پیش از تشکیل باشگاه، قراردادهایی را منعقد نمایند که این قراردادها به اعتبار باشگاهی که شخصیتی مستقل از مدیران و طرفین قراردادها دارد، بسته می شود. در نتیجه این سؤال پدید می آید که ماهیت این گونه قراردادها از منظر حقوق قراردادها به چه صورت است؟ قرارداد صحیح بوده و دارای آثار حقوقی است یا خیر؟ در مقاله حاضر با در نظر گرفتن اصل حسن نیت در قراردادها و در حالی که باشگاه ورزشی هنوز به مرحله تشکیل نرسیده است، این نتیجه به دست آمد که چون طرفین قرارداد برای قراردادها دارای حسن نیت بوده و از این رو بیم ورود زیان به طرف دیگر قراداد، به جهت امکان انتساب تعهد و زیان احتمالی به صورت تضامنی برای مؤسسین و باشگاه وجود دارد، از این رو می توان چنین قراردادهایی را صحیح تلقی نمود. روش تحقیق مقاله به صورت توصیفی تحلیلی است و سعی شده از منابع مرتبط و تخصصی استفاده شود.

هدف از انجام تحقیق حاضر ارایه الگویی علمی و کاربردی به منظور شناخت ماهیت قراردادهای بیمه مسئولیت در ورزش است تاارکان ورزش (مدیران، مربیان و ورزشکاران) با آگاهیاز لزوم برخورداری از پوشش بیمهحوادثوآسیب هاییکه احتمالا برایاهالیورزشبهخصوصورزشکارانممکن بوجود آید آگاه گردند.از آنجائی که تحقیق حاضر نیازی به نمونه گیری و مصاحبه ندارد از اینرو تحلیل داده ها به طریقه توصیف و تحلیل به روش کتابخانه ای انجام شده است و سعی شده دیدگاه محاکم و رویه قضائی در اینگونه پرونده ها چگونه میباشد.نتایج تحقیق نشان داد تعهداتبیمهدرخسارتزیان دیدگانناشیازحوادثورزشی لازم است از منظر ورزش حرفه ای مورد بررسی قرار گیرد تا قبل از انعقاد قرارداد بیمه تمامی احتمالات ممکن برای پوشش بیمه ای مورد توجه مربیان و مدیران تیمها و باشگاههای ورزشی و حتی تیمهای ملی قرار گیرد تا در زمان مواجهه با حوادث شرکتهای بیمه از پرداخت خسارت خودداری ننمایند. سوال اصلی که در این تحقیق مطرح شده است این بوده است که دامنه مسئولیتمتعهدان بیمه در اماکنورزشی در مقابل زیان دیدگانتاچه میزان است؟و ارکان تشکیل دهنده مسئولیت در ورزش چه میباشد؟ بر اساس نتایج تحقیق چنانچه افراد در زمان حضور و استفاده از اماکن ورزشی و انجام تمرینات و مسابقات، دچار حادثه منجر به صدمات جسمانی شوند و مدیریت مجموعه طبق قوانین، مسئول جبران خسارت وارده شناخته شود خسارت جبران می گرد به شرط آنکه اولا عناصر زمان و مکان مسابقات در حادثه ورزشی وجود داشته باشد و ثانیا عناصر سه گانه مسئولیتمدنی بر اساس نظریه خطر نیز وجود داشته باشد.

بد عهدی های ناشی از عدم حسن نیت طرف های غربی و به ویژه آمریکا در ماه های پس از اجرایی شدن برجام و به شکل ملموس تر پس از آغاز ریاست جمهوری ترامپ، در تعارض با حسن نیت در اجرای تعهدات بین المللی برجام بوده و با توجه به تأکید قطعنامه 2231 شورای امنیت بر ضرورت اجرای کامل برجام و خودداری از هر گونه اقدام تضعیف کننده این سند همکاری، اظهارات رئیس جمهور آمریکا و برخی اقدامات انجام شده توسط تیم وی و کنگره این کشور در خصوص برجام، همان گونه که اتحادیه اروپا و کشورهای اروپایی و روسیه نیز بر آن اذعان دارند، تضعیف کننده این سند و مغایر با روح برجام و قطعنامه الزام آور 2231 محسوب می گردد. سؤال مقاله حاضر این است که نقطه عزیمت نظری تفاوت در دیپلماسی تحریمی دو دولت ترامپ و اوباما در قبال ایران از منظر حقوق بین الملل بشر دوستانه با وجود تعهد این کشور به تعهدات برجام چه بوده است؟ فرضیه مقاله این است که در حالی که سیاست تحریمی دولت اوباما بیشتر مبتنی بر انگیزه متعهد سازی ایران به هنجارهای بین المللی بود، انگیزه اصلی دولت ترامپ پیشبرد حداکثری منافع آمریکا فارغ از محدودیت های حقوقی بین المللی است. از این منظر، برجام برای دولت اوباما، توافقی کارآمد و برای دولت ترامپ، نا کارآمد تلقی شده است. فرضیه به لحاظ نظری بر دو نظریه واقع گرایی و لیبرالیسم درباره کارکرد تحریم در روابط بین الملل متکی است. این فرضیه به نحو تحلیلی- تبیینی و با تکیه بر داده های معتبر بررسی خواهد شد.

هدف از نگارش این مقاله، تطبیق استانداردهای رایج در اتحادیه اروپا و ایران با محور لزوم رعایت حقوق ناشی از تولید محتوای رویدادهای ورزشی- به عنوان حق مالکیت معنوی - است که توسط رسانه ها به تصویر کشیده می شود تا از این طریق، دلایل حمایت اتحادیه اروپا از این حق، تبیین و فاصله نظام حقوق رسانه ای ایران از این استانداردها مشخص گردد. روش پژوهش این نوشتار به سیره توصیفی-تحلیلی با هدف کاربردی است. امروزه فعالیت های ورزشی تنها به عنوان پدیده تفریحی یا قدرت نمایی صرف تلقی نمی شود، بلکه نظام پویایی است که ظرفیت های بالایی برای کسب درآمد و اشاعه فرهنگ ورزش دارد و می تواند از طریق بهبود روند سلامت و بهداشت جسمی و روانی آحاد جامعه، وسیله ای برای کنترل و مهار انرژی جوانان و نیز مکانیزمی کارآمد و مفید برای نیل به اهداف دولت ها باشد. بنابراین انحصارگرایی در گزارش رویدادهای ورزشی و پخش آگهی های تبلیغاتی در خلال رویدادهای ورزشی، می تواند بسیار تاثیرگذار و مفید آید. بی شک، آنچه برای بنگاه های اقتصادی در جذب حامیان ورزشی و سرمایه گذاری در آن حوزه حائز اهمیت است، برخورداری از حق انحصاری پخش تلویزیونی و رادیوئی جهت معرفی کالا و خدمات خود، در خلال رویدادهای ورزشی است تا از این طریق، بتوانند نام تجاری خود را متمایز از سایر رقبا معرفی نمایند. با بررسی تطبیقی رویکرد اتحادیه اروپا در حوزه رسانه و حق پخش انحصاری چنین می آید که برای استمرار و ارتقاء کیفیت مادی و معنوی رویدادهای ورزشی و تولیدات رسانه ای، لزوم حسن نیت و رعایت انصاف و حقوق بینندگان و شهروندان در تبلیغات رسانه ها، به ویژه در جریان برگزاری رویدادهای ورزشی، همچنین حمایت از حقوق تولیدکنندگان محتواهای ورزشی، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. از این رو، مادامی که حقوق صاحبان حق از طریق قانون تضمین نشود، ظرفیت های رسانه ای به ویژه در حوزه ورزش به شکوفائی و بالندگی نخواهد رسید.

در خصوص این موضوع می توان گفت در حالی که مالک بهره بردار می تواند مالک حقیقی کشتی در نظر گرفته شود، بایستی با وضعیت مالک ثبت شده با احتیاط برخورد نمود. لذا هر شخصی که مسئولیت او مورد ادعاست، برای استناد به تحدید مسئولیت باید با تشکیل صندوق اعتبار منابع مالی لازم را نزد مرجع رسیدگی کننده تأمین کند. چرا که ایجاد سیستم های تعیین مسئولیت برای پرداخت خسارات و علاوه بر آن فراهم آوردن محدودیتی برای مسئولیت مالکان کشتی ها بوده است. در حقوق دریایی ایران تحدید مسئولیت مالک کشتی پذیرفته شده است و با مقررات صریحی در خصوص محدودیت مسئولیت مالک کشتی مواجه هستیم، که در حقوق دریایی ایران این اصل مسئولیت بر مبنای نظریه تقصیر پذیرفته شده است. همچنین کنوانسیون 1969 (سی ال سی) نیز در ابتدای امر مقرر نمود جز در موارد مقرر در بند های 2 و 3 مالک کشتی در زمان بروز حادثه مسئول هر گونه خسارت آلودگی ناشی از تخلیه یا نشت نفت است. همچنین کنوانسیون در بند 4 از ماده 3 مقرر نمود هیچ گونه دعوایی برای جبران خسارت آلودگی علیه مالک قابل طرح نیست مگر وفق این کنوانسیون. این اصل مسئولیت بر مبنای نظریه خطر قابل قبول می باشد. لذا در مقاله پیش رو به بررسی تحدید مسئولیت مالک کشتی نفتکش در بحث جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی در حقوق دریایی ایران و کنوانسیون مذکور خواهیم پرداخت.

نشانه شناسی، محیط انسانی را به ما بهتر می شناساند. محیط انسانی جهانی است که در آن زندگی می کنیم و لازم است خود را با آن تطبیق دهیم. این مقاله سعی دارد شرایط و محیط انسانی در فعالیت ورزشی بانوان را موشکافی کند. سؤالاتی که در اینجا مطرح می شوند عبارت اند از:زبان بدن در ورزش بانوان چه مبنایی دارد؟ تعامل نظام بیولوژیکی و فرهنگی چه گفتمانی را در جامعه ایجاد می کند و بسط می دهد؟ آیا نشانه های بدن، زبانی هستند و ایجاد ارتباط می کنند؟ الزامات و گفتمان های فرهنگی چه نقشی دارند؟ فرض ما بر این است که تنها نمی توان بر الزامات فرهنگی تکیه کرد و گفتمان های حاکم را قضاوتگرانه پیش برد؛ بلکه لازم است این امور توانایی اقناع مخاطب را داشته باشند. بنابراین، نخست مجموعه عوامل بیولوژیکی و بسط آن به مجموعه عوامل فرهنگی در محیط نشانه شناختی مطرح می شود و سپس به نقش گفتمان های پیراورزشی، گفتمان های فرهنگی و حتی پادگفتمان ها می پردازیم. در این مقاله سعی خواهیم کرد از منظر نشانه شناختی کنش، کنشگران، نقش ها و کارکردها و همچنین خصوصیات ابژه ارزشی یا همانا ورزش را بهتر بازشناسیم. اما آنچه بیش از همه اهمیت دارد ایجاد انگیزش حسی و ارزشی است که بی توجهی به آن می تواند در فضای عمومی با مخاطراتی همراه شود و به ایجاد صحنۀ تئاترگونه و بی هدفی در ورزش بانوان منجر گردد. از این رو، لایۀ قدرت و لزوم پشتیبانی قانونی و رسانه ها را در امر ورزش ذکر خواهیم کرد. onction