حق انحصار پخش تلویزیونی

هدف از نگارش این مقاله، تطبیق استانداردهای رایج در اتحادیه اروپا و ایران با محور لزوم رعایت حقوق ناشی از تولید محتوای رویدادهای ورزشی- به عنوان حق مالکیت معنوی - است که توسط رسانه ها به تصویر کشیده می شود تا از این طریق، دلایل حمایت اتحادیه اروپا از این حق، تبیین و فاصله نظام حقوق رسانه ای ایران از این استانداردها مشخص گردد. روش پژوهش این نوشتار به سیره توصیفی-تحلیلی با هدف کاربردی است. امروزه فعالیت های ورزشی تنها به عنوان پدیده تفریحی یا قدرت نمایی صرف تلقی نمی شود، بلکه نظام پویایی است که ظرفیت های بالایی برای کسب درآمد و اشاعه فرهنگ ورزش دارد و می تواند از طریق بهبود روند سلامت و بهداشت جسمی و روانی آحاد جامعه، وسیله ای برای کنترل و مهار انرژی جوانان و نیز مکانیزمی کارآمد و مفید برای نیل به اهداف دولت ها باشد. بنابراین انحصارگرایی در گزارش رویدادهای ورزشی و پخش آگهی های تبلیغاتی در خلال رویدادهای ورزشی، می تواند بسیار تاثیرگذار و مفید آید. بی شک، آنچه برای بنگاه های اقتصادی در جذب حامیان ورزشی و سرمایه گذاری در آن حوزه حائز اهمیت است، برخورداری از حق انحصاری پخش تلویزیونی و رادیوئی جهت معرفی کالا و خدمات خود، در خلال رویدادهای ورزشی است تا از این طریق، بتوانند نام تجاری خود را متمایز از سایر رقبا معرفی نمایند. با بررسی تطبیقی رویکرد اتحادیه اروپا در حوزه رسانه و حق پخش انحصاری چنین می آید که برای استمرار و ارتقاء کیفیت مادی و معنوی رویدادهای ورزشی و تولیدات رسانه ای، لزوم حسن نیت و رعایت انصاف و حقوق بینندگان و شهروندان در تبلیغات رسانه ها، به ویژه در جریان برگزاری رویدادهای ورزشی، همچنین حمایت از حقوق تولیدکنندگان محتواهای ورزشی، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. از این رو، مادامی که حقوق صاحبان حق از طریق قانون تضمین نشود، ظرفیت های رسانه ای به ویژه در حوزه ورزش به شکوفائی و بالندگی نخواهد رسید.