فروغ نیستانی

مقدمه:. هدف این پژوهش، بررسی 16 هفته تمرین مبتنی بر سن بر قابلیت های جسمانی و عملکردی ویژه با استفاده از آزمون اختصاصی بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی میدانی بود. 18 کشتی گیر آزادکار پسر در دو گروه سنی 12-13 سال و 15-16 سال، 16 هفته تمرین اختصاصی سن محور را اجرا کردند. قبل و پس از دوره تمرینی، قدرت ایزومتریک قدرت عضلات پشت و پا، توان بالاتنه و عملکرد آزمودنی ها طی آزمون عملکردی ویژه کشتی (SWPT) در دو زمان دو دقیقه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون من ویتنی و ویلکاکسون و سطح معنی داری P<0.05 با نرم افزار آماریSPSS نسخه 24 انجام شد.یافته ها: مقایسه آزمون های SWPT در پی 16 هفته تمرین نشان داد که تنها در ایستگاه توان بی هوازی بهبود معنی داری مشاهده شد. آزمودنی های نوجوان در زمان اول آزمون SWPT 41.92درصد (P=0.003) و در زمان دوم 23.89 درصد (P=0.003) افزایش در توان را پس از 16 هفته تمرین نشان دادند. برای کودکان در زمان اول 75.38 درصدی و در زمان دوم 284.13 درصدی افزایش مشاهده شد. نتایج آزمون جداگانه پرتاب توپ نیز افزایش 15.79 درصدی و 27.68 درصدی به ترتیب در گروه نوجوانان و کودکان را به دنبال داشت. در میزان قدرت ایزومتریک در هر دو گروه تغییری ایجاد نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اثربخشی تمرینات سن محور در رده های سنی قبل از بلوغ، مستلزم دوره های تمرینی در بازه های زمانی طولانی تر مبتنی بر ویژگی های نموی و تمرکز بر تمریناتی با اولویت هماهنگی های عصبی عضلانی و الگوی های حرکتی و تکنیکی است.

هدف این پژوهش بررسی تغییرات ماکروفاژ آلوئولی و سطوح پروتئین سورفکتانت ریوی در پی شش هفته تمرین تناوبی در رت های نر جوان بود. 15 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار سه هفته ای با میانگین وزنی 8 ± 96 گرم به طور تصادفی به گروه های پایه، کنترل و تمرین تقسیم شدند. پس از دو هفته آشنایی با محیط آزمایشگاه و نوارگردان، شش هفته تمرین تناوبی را اجرا کردند. آزمودنی ها شش جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه تمرین تناوبی را اجرا کردند. یک دقیقه فعالیت شدید با دو دقیقه استراحت فعال در 10 تکرار اجرا شد. سرعت دویدن آزمودنی ها در زمان استراحت، نصف سرعت تمرین در نظر گرفته شد. اندازه گیری سطوح پروتئین سورفکتانت A با روش الایزا و درصد جمعیت ماکروفاژهای آلوئولی با استفاده از روش استریولوژی بافت ریه صورت گرفت. تجزیه و تحلیل با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون LSD در سطح  P≤0.05 انجام شد. شش هفته تمرین تناوبی موجب افزایش معنی دار در سطوح سورفکتانت A نسبت به گروه پایه و کنترل به ترتیب با 33.2 و 24.2 درصد شد ( 0.001 P≤ ). همچنین درصد جمعیت ماکروفاژهای آلوئولی نسبت به گروه پایه و کنترل به طور معنی داری ( 0.001 P≤ ) افزایش یافت (به ترتیب 660 و 11 برابر). با تأیید اثر تعاملی بین ماکروفاژهای آلوئولی و سورفکتانت A در مواجهه با فعالیت ورزشی، و نقش برجسته تر ماکروفاژهای آلوئولی نسبت به سورفکتانت A ، نقش تنظیمی سورفکتانت A در کنترل التهاب احتمالی ناشی از ورزش و حمایت از ماکروفاژهای آلوئولی مورد انتظار است.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین اینتروال و تیپرپلکانی بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی رت های نر در حال بالیدگی بود. در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی ویستار نر سه هفته ای به طور تصادفی به گروه های کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین پس از پایان دوره شش هفته ای تمرین اینتروال فزاینده به سه گروه تیپر سه هفته ای کاهش شدت، تواتر و تکرار تقسیم شدند. وزن و شاخص های عملکردی ارزیابی شدند. یافته های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون LSD در سطح 05/0α≤ تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد تفاوت معنا داری بین زمان خستگی گروه های مختلف تیپر با یکدیگر (001/0P≤) و هفته های تیپر با دوره اینتروال (008/0P≤) وجود دارد. تیپر شدت با کاهش 57/28 درصدی در شدت تمرین، بهترین میانگین زمان خستگی، مسافت طی شده در آزمون و عملکرد (Pri) را نسبت به سایر گروه ها داشت. همچنین مسافت طی شده در آزمون و زمان واماندگی در هفته دوم تیپر به حداکثر خود رسید. براساس نتایج پژوهش حاضر، تیپر پلکانی شدت موجب افزایش 13/52 درصدی عملکرد استقامتی می شود. همچنین دو هفته کاهش بار تمرینی آثار هم افزایی مؤثرتری با مداخله بر تغییرات وزنی و زمان واماندگی در پی دارد.