مرضیه بلالی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر بازی های انفرادی و گروهی بر مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی در کودکان اختلال هماهنگی رشدی بود. پژوهش حاضر، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با سه گروه بازی های انفرادی، بازی های گروهی و گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کودکان اختلال هماهنگی رشدی شهر مشهد با دامنه سنی 8-9 سال بودند. تعداد 45 نفر به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و پس از کسب رضایت نامه کتبی به صورت تصادفی گروه بندی شدند. ابزار مورد استفاده نسخه فارسی پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی، آزمون MABC، مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان بود. روش اجرا به این صورت بود که ابتدا پیش آزمون مقیاس رشد اجتماعی و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. مداخله تحقیق به صورت گروهی و انفرادی برای مدت 8 هفته، دوبار در هفته و برای 45 دقیقه اجرا گردید. پس از اتمام مداخله پس آزمون مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که مداخله بازی های های گروهی و انفرادی نسبت تاثیر معناداری بر بهبود رشد اجتماعی و خودکارامدی کودکان داشتند. همچنین در مورد تفاوت بین گروه ها نتایج نشان داد که بازی های گروهی نسبت دو گروه دیگر برتری بیشتری داشت. بنابراین، با توجه به اثرگذاری بیشتر بازی های گروهی به مربیان و کاردرمان ها پیشنهاد می شود تا برای بهبود رشد اجتماعی و خودکارآمدی کودکان اختلال هماهنگی رشدی از شیوه بازی های گروهی استفاده کنند.

مقدمه و هدف: کودکان دارای محرومیت اقتصادی، به دلیل محدودیت منابع محیطی، فقدان فرصت های آموزشی و چالش های اجتماعی-اقتصادی، در معرض خطر توسعه ناکافی کارکردهای اجرایی قرار دارند، بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات حرکتی منتخب بر کارکردهای اجرایی کودکان دارای محرومیت اقتصادی بود. روش کار: جامعه آماری شامل 30 دانش آموز پسر 7 تا 9 ساله شهر کهنوج بود که به روش هدفمند و طبقه ای انتخاب شدند و به دو گروه تجربی (تمرینات حرکتی منتخب) و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، 16 جلسه تمرینات حرکتی را تحت نظارت اجرا کرد، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه کارکردهای اجرایی بریف (BRIEF) فرم والدین بود. یافته ها: نتایج تحلیل های توصیفی، آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس نشان داد که تمرینات حرکتی منتخب تأثیر قابل توجهی بر مهارت های تنظیم رفتار، بازداری، انتقال توجه و کنترل هیجان کودکان گروه تجربی داشت و میانگین نمرات این متغیرها در پس آزمون بهبود معناداری را نسبت به پیش آزمون نشان داد، در حالی که گروه کنترل تغییر قابل توجهی نداشت. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که مداخله حرکتی منتخب می تواند توانایی های شناختی سطح بالا و مهارت های اجرایی کودکان دارای محرومیت اقتصادی را تقویت کند و به بهبود خودآگاهی، اعتماد به نفس و احساس ارزشمندی آنان کمک نماید. این نتایج اهمیت طراحی برنامه های هدفمند حرکتی برای ارتقای کارکردهای اجرایی در کودکان محروم را برجسته می کند.