میثاق حسینی کشتان

پژوهش حاضر تأثیر خود کارآمدی تیمی، انسجام تیمی و سبک رهبری مربیان بر عملکرد تیمی باشگاه های والیبال لیگ برتر ایران در فصل مسابقات (86-87) را مورد ارزیابی قرار داده است. از کل 153 ورزشکار 13 تیم، 108 نفر (70 درصد) در این تحقیق شرکت جستند و پرسشنامه های خود کارآمدی تیمی (CEQ)، محیط گروهی (GEQ) و مقیاس رهبری در ورزش (LSS) را تکمیل کردند. ثبات درونی پرسشنامه ها با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب (79/0)، (72/0) و (91/0) گزارش شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های کلموگروف – اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه، تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، تعقیبی توکی و بونفرونی در سطح معنی داری 05/0 ≤ P استفاده شد. برای سنجش عملکرد تیم ها، جدول نهایی لیگ برتر والیبال به سه قسمت تقسیم گردید. چهار تیم اول به عنوان تیم های موفق، پنج تیم بعدی به عنوان تیم های کمترموفق و چهار تیم آخر نیز به عنوان تیم های ناموفق در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد تیم های موفق منسجم تر بودند و سطوح خودکارآمدی تیمی این تیم ها نسبت به تیم های کمترموفق و ناموفق بیشتر بود. با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون مشخص گردید، ارتباط مثبت و معنی داری بین انسجام تیمی و خودکارآمدی تیمی وجود دارد (57%r=). مقایسه رفتارهای مربیان نشان داد، نسبت به دیگر سبک های مربیگری، مربیان بیشتر از رفتار آموزش و تمرین و کمتر از رفتار دموکراتیک استفاده میکردند. همچنین مربیان تیم های موفق از رفتار آموزش و تمرین و حمایت اجتماعی بیشتر از مربیان تیم های کمترموفق و ناموفق استفاده می کردند. نتایج نشان داد، رفتار آموزش و تمرین و رفتار حمایت اجتماعی مربیان، رابطه مثبت و معنی داری را با سطوح خود کارآمدی تیمی دارد. در کل، نتایج ضمن حمایت از رابطه بین خود کارآمدی تیمی با انسجام تیمی و رفتار مربیان، تأثیر پویایی گروه و سبک رهبری مربیان بر عملکرد و موفقیت تیمی را به خوبی نشان دادند.

در پژوهش حاضر، رابطه سبک رهبری و برخی از ویژگی های فردی مربیان با انسجام گروهی و موفقیت تیم های شرکت کننده در مسابقات والیبال قهرمانی دختران دانشگاه های آزاد کشور بررسی شده است. از 135 ورزشکار شرکت کننده در مسابقات، 116 نفر (86 درصد) پرسشنامه مقیاس رهبری در ورزش (LSS) و محیط گروهی (GEQ) را تکمیل کردند. به کمک پرسشنامه LSS با 40 سؤال پنج بعد سبک رهبری مربیان و به وسیله پرسشنامه GEQ با 18 سؤال، دو بعد انسجام تیمی اندازه گیری شد. ثبات درونی پرسشنامه ها با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب 91/0 و 71/0 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های پارامتریک در سطح معنی داری 05/0P? استفاده شد. نتایج نشان داد که انسجام گروهی با سبک های رهبری آموزش و تمرین، حمایت اجتماعی و بازخورد مثبت، رابطه مثبت و معنی داری دارد و با سبک رهبری آمرانه و دموکراتیک رابطه معنی داری ندارد. مقایسه سبک رهبری مربیان نشان داد که مربیان بیشتر از سبک رهبری آموزش و تمرین و کمتر از سبک رهبری آمرانه استفاده می کنند. علاوه بر این، نتایج نشان داد بین انسجام و موفقیت تیمی رابطه معنی داری وجود ندارد و مربیان تیم های موفق بیشتر از سبک رهبری آموزش و تمرین استفاده می کنند. همچنین بین سن مربیان و بازیکنان با سبک رهبری مربیان رابطه معنی داری مشاهده نشد. به طور خلاصه تاثیر سبک رهبری و رفتار مربیان بر انسجام گروهی و موفقیت تیمی، اهمیت استفاده مربیان از سبک رهبری مناسب را بیش از پیش نمایان می سازد.

پژوهش حاضر رابطه بین سبک های رهبری مربیان و انسجام گروهی تیم های فوتبال مردان لیگ برتر ایران در فصل 85-86 را بررسی کرده است. پرسشنامه های مقیاس رهبری در ورزش (LSS) و محیط گروهی (GEQ) در اختیار هر 16 تیم حاضر در لیگ قرار گرفت، اما فقط12 تیم (264 ورزشکار) برای تکمیل پرسشنامه ها همکاری کردند. پرسشنامه LSS با 40 سؤال پنج بعد سبک رهبری مربیان، و پرسشنامه GEQ با 18 سؤال دوبعد انسجام گروهی را اندازه گیری می کرد. ثبات درونی پرسشنامه ها با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب 91/0 و 71/0 به دست آمد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0≤ P استفاده شد. نتایج نشان داد انسجام گروهی با سبک های رهبری آموزش و تمرین، دموکراسی، حمایت اجتماعی و بازخورد مثبت رابطه مثبت و معنادار، و با سبک رهبری آمرانه رابطه منفی و معناداری دارد. مقایسه سبک رهبری مربیان نشان داد مربیان فوتبال بیشتر از سبک رهبری آموزش و تمرین (وظیفه محوری) و کمتر از سبک رهبری دموکراسی استفاده می کردند. بنابراین، به نظر می رسد سبک رهبری مربیان به خصوص سبک رهبری حمایت اجتماعی و آمرانه ارتباط بالایی با انسجام گروهی دارند.

استفاده از روانشناسی مثبت به منظور عملکرد مطلوب و رسیدن به اوج اجرا در حوزه ورزش همواره شایان توجه بوده است. با وجود این، درک دقیقی از برخی تجارب ذهنی آن، همچون غرقگی دردسترس نیست. هدف این مطالعه، مقایسه وضعیت غرقگی کشتی گیران آماتور و نخبه بود. جامعه آماری مطالعه حاضر را 56 ورزشکار کشتی گیر حاضر در ششمین دوره کشتی فرنگی و آزاد جام باشگاههای جهان (2020) و 56 کشتی گیر آماتور از شهرهای مختلف ایران تشکیل داد. به منظور سنجش میزان تجربه غرقگی ورزشکاران از پرسشنامه مقیاس حالتی غرقگی استفاده شد. نتایج نشان دادند نمره کلی غرقگی کشتی گیران نخبه به طور معنی داری بالاتر از کشتی گیران آماتور بود. همچنین، نتایج آزمون t مستقل نشان دادند در بین ابعاد 9 گانه غرقگی، بعد تعادل چالش مهارت، اقدام عمل آگاهی، اهداف روشن، بازخورد نامبهم، تمرکز بر تکلیف، احساس کنترل و از دست دادن خودآگاهی در کشتی گیران حرفه ای به طور معنی داری از کشتی گیران آماتور بیشتر بود. درخصوص بعد انتقال زمان و تجربه خودانگیختگی نیز بین کشتی گیران حرفه ای و آماتور تفاوت معنی داری مشاهده نشد. تمرکز تحقیقاتی بیشتر بر وضعیت غرقگی ورزشکاران به عنوان مؤلفه ای از فاکتورهای روانشناختی که انتظار می رود با سطح مهارت در ارتباط باشد، مربیان و روانشناسان ورزشی را برای رساندن ورزشکاران به اوج اجرا و عملکرد مطلوب کمک می کند.  

هدف پژوهش حاضر طراحی مدل توسعه ورزش دانش آموزی ایران بود. این پژوهش به روش آمیخته انجام شد. جامعه آماری این پژوهش در هر دو بخش کیفی و کمی را صاحبنظران دانشگاهی حوزه ورزش دانش آموزی با حداقل 5 سال سابقه مدیریت عالی تشکیل می دادند که با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی تعداد 15 نفر تا رسیدن به اشباع نظری انتخاب شدند. ابزار پژوهش در بخش کیفی مصاحبه عمیق نیمه ساختارمند بود که از طریق آن محرک ها و شاخص های اصلی توسعه ورزش دانش آموزی مشخص شدند. ابزار پژوهش در بخش کمی نیز پرسشنامه محقق ساخته بر اساس شاخص های به دست آمده در بخش کیفی بود که روایی آن به تایید خبرگان حوزه مدیریت ورزشی رسید. نتایج پژوهش نشان داد مدل از ساختار مناسبی برای ارائه راهکار توسعه ورزش دانش آموزی برخوردار است. بر اساس مدل ارائه شده در پژوهش، توسعه پایدار از طریق برنامه ریزی استراتژیک و تعامل و یکپارچه سازی فعالیت های وزارت آموزش و پرورش و وزارت ورزش و جوانان آغاز و با بهبود کیفیت اراده خدمات از طریق ورود بخش داوطلبین و خصوصی ادامه یافته و از طریق افزایش شناخت و نگرش جامعه دانش آموزی نسبت به ورزش در کنار آموزش همگانی و فرهنگسازی ورزش در جامعه دانش آموزی، و در نهایت از طریق برگزاری المپیادهای استانی، منطقه و ملی، با حمایت خانواده ها و هیات های ورزشی می توان ضمن استعدادیابی به توسعه پایدار دست یافت.

هدف: هدف پژوهش حاضر شناسایی پیشایندها و پیامدهای مهاجرت ورزشکاران نخبه ایران بود. روش شناسی: این پژوهش از نظر ماهیت داده ها، از نوع کیفی با رویکرد پدیدارشناسی و از نظر هدف، کاربردی بود. مشارکت کنندگان پژوهش را ۱۸ ورزشکار و مربی مهاجر نخبه تشکیل می دادند که به صورت هدفمند (از نوع موردی شهرتی) انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری و در سه مرحله کدگذاری اولیه؛ تجمیع کدها و شناسایی مقوله ها؛ و غربال گری و پالایش مقوله ها تحلیل شد. یافته ها: بر اساس تحلیل ها، پیشایندهای مهاجرت ورزشکاران نخبه در سه مقوله اصلی و ۱۴ مقوله فرعی شامل ضعف های اجتماعی (رفتار بین المللی حکومت، تمامیت خواهی حاکمیت، نزول ارزش ها و تبعیض اجتماعی)، ضعف های حرفه ای (امنیت مالی و شغلی، تجهیزات و امکانات اردویی، تأمین مربی، مدیریت ناکارا، کنترل گری فدراسیون ها، تبعیض بین رشته ها و عدم حمایت از قهرمانان) و انگیزه توسعه و پیشرفت فردی (پیشرفت حرفه ای، آرامش و ارضای درونی و دسترسی به امکانات و رفاه) شناسایی شدند. پیامدهای مهاجرت ورزشکاران نخبه نیز در دو مقوله اصلی و پنج مقوله فرعی شامل از دست رفتن سرمایه ها (کاهش سرمایه انسانی، کاهش سرمایه اجتماعی و هزینه های مازاد) و ایجاد تصویر منفی (افت عملکرد ورزشی و تخریب وجهه بین المللی) شناسایی شدند. نتیجه گیری: عوامل مهاجرت ورزشکاران نخبه ایران تنوع بسیاری دارد که نیازمند تغییر نگرش حاکمیتی (در هر دو سطح ملی و سازمانی) و اصلاحات اساسی در حوزه های مختلف است تا با ایجاد شرایط اجتماعی مطلوب، رفع دغدغه های مالی ورزشکاران و تأکید بر عملکرد -به جای ظاهر یا اعتقادات فردی- مانع از بین رفتن سرمایه های ورزشی شود.

هدف: هدف از پژوهش حاضر ارائه مدلی برای تحلیل ساز و کار فرهنگ سازی رفتار هواداری در استادیوم های فوتبال ایران بود.روش شناسی: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی، از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده ها میدانی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کارکنان معاونت فرهنگی و توسعه اداره کل ورزش و جوانان استان های کشور و همچنین رئیس، نایب رئیس و دبیران هیات های فوتبال استان های کشور و در نهایت مدیران فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران و سازمان لیگ بودند (۱۶۹ نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته 54 گویه ای بود که در بخش کیفی با استفاده از روش دلفی جهت ارزیابی روایی محتوایی و صوری از کارشناسان ورزش فوتبال (۵ نفر) و اساتید مدیریت ورزشی (۵ نفر) نظرخواهی و تایید شد و پایایی ابزار از طریق آلفای کرونباخ (۸۸/۰=ɑ) بدست آمد.یافته ها: در رابطه با ابعاد و اولویت سازه های مدل، نتایج حاکی از آن بود که اولویت سازه ها به ترتیب شامل فرهنگ سازی نظام مند، تأمین امکانات و خدمات، توسعه فرهنگ استادیوم، تقسیم کار بین سازمانی، نظارت و کنترل سیستمی، رفتارسازی هواداری، ظرفیت سازی فرهنگ رویداد، هماهنگی بین بخشی و فرابخشی و تعیین نقش ذی نفعان بودند.نتیجه گیری: با شناخت مدل فرهنگ سازی رفتار هواداری می توان به نوعی به دسته بندی جدیدی دست یافت که مبتنی بر مطالعات پیشین، تجارب مدیران و ادراک متخصصان حوزه مدیریت ورزشی است. این مدل، چارچوبی مناسب برای مطالعات آتی در حوزه توسعه فرهنگ استادیوم های فوتبال است و می تواند مبنای عمل قرار گیرد، زیرا شناختی جامع بر پایه شناسایی عوامل کلیدی و چگونگی تعامل آن ها با یکدیگر پدید می آورد و قابلیت ارزیابی مستمر را ایجاد می کند و می تواند دیدگاه جامعی را در اختیار مسئولان و برنامه ریزان قرار دهد.

پژوهش حاضر به بررسی و ارائه راهکارهای توسعه ورزش روستایی و بازی های بومی محلی پرداخته است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی، و از نظر ماهیت و روش، توصیفی همبستگی می باشد که به صورت آمیخته در دو بخش کیفی و کمی انجام شد. جامعه آماری در بخش کیفی، افراد آگاه به موضوع پژوهش و خبرگان و صاحب نظران حیطه ورزش روستایی و بازی های بومی محلی بودند که تعداد 8  نفر با روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند و در بخش کمی، کارکنان معاونت توسعه ورزش ادارات کل ورزش و جوانان استان ها ، ادرات ورزش و جوانان شهرستان ها، هیئت های ورزش های روستایی و بازی های بومی محلی استان های ایران و همچنین برخی اساتید دانشگاهی صاحب نظر بودند که تعداد 100 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس به روش 20 برابر تعداد سوالات متغیری با بیشترین تعداد سوال، جهت کفایت نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش در بخش کیفی، مصاحبه عمیق نیمه ساختارمند بود که از طریق آن مولفه های اصلی موثر بر توسعه ورزش روستای و بازی های بومی محلی مشخص شد. ابزار پژوهش در بخش کمی، پرسش نامه محقق ساخته مستخرج از بخش کیفی پژوهش (مطالعه اکتشافی نظام مند با استفاده از مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه) با مقیاس 5 ارزشی لیکرت بود (67 سوال). تحلیل عاملی تاییدی با استفاده از نرم افزار اسمارت پی ال اس جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج حاکی از آن بود که اولویت سازه های مدل به ترتیب شامل تأمین امکانات مشارکت ورزشی، نیازسنجی ورزشی روستاییان، نقش های ذینفع، نوآوری و تنوع بخشی ورزشی، احیا و ترویج بازی های بومی سنتی، دستاورد و بازخورد مشارکت ورزشی، هدفمندسازی و استمرار مشارکت ورزشی، نهادهای متولی، مشارکت ورزش و بازی روستاییان، توسعه پایدار ورزش روستایی و بازی بومی سنتی، فرهنگ سازی مشارکت ورزشی، تقسیم کار میان بخشی و فرابخشی و آموزش همگانی فعالیت ورزشی بودند. در نهایت نتایج نشان داد که مدل معادلات ساختاری عوامل تعیین کننده توسعه ورزش روستایی و بازی های بومی محلی برازش مطلوبی دارد و تامین امکانات و زیرساخت ها در کنار نوآوری، فرهنگ سازی و تنوع بخشی از نقش تعیین کننده ای در توسعه ورزش روستایی و بازی های بومی محلی ایران برخوردار است. مدل نهایی پژوهش، شناختی جامع و کلان بر پایه شناسایی عوامل کلیدی موثر بر توسعه ورزش بومی محلی و چگونگی تعامل آن ها با یکدیگر را فراهم می آورد و چارچوبی مناسب و بومی برای مطالعات بیشتر و دقیق تر در این حوزه است و می تواند برای توسعه ورزش بومی محلی مبنای عمل قرار گیرد.