دستوری شدگی نشانه نامعیّن در فارسی میانه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف این مقاله، تبیین دستوری شدگی نشانه «نامعیّن» از فارسی باستان به فارسی میانه در گروه اسمی است. دستوری شدگی فرایندی است که ناظر بر تکوین امکانات دستوری از منابع واژگانی در بافت های زبانی خاص است. در فارسی باستان، برای اولین بار پیدایش نشانه «نامعیّن» در دستور زبان فارسی از رهگذر بازتحلیل عدد ai̯va ’یک‘ براساس روابط مجازی و سپس بسط استعاری در بافت «تنها یک ’X‘ وجود دارد، این ’X‘ معرف انسان است»، در گروه اسمی رخ می دهد. در فارسی میانه، این نشانه «نامعیّن» دستوری تر شده و به صورت تکواژ وابسته «-ē» در گروه اسمی به طور گسترده تر نقش رمزگذاری مفهوم ’نامعیّن‘ را ایفا می کند. در پژوهش حاضر، دستوری تر شدگی این عنصر زبانی را براساس اصول دستوری شدگی ارائه شده به وسیله هاینه و کوتوا (2007) تبیین می کنیم. در همین راستا، کسب معناهای جدید نشانه نامعیّن را در گذر زمان، از فارسی باستان به فارسی میانه، طبق پیوستار معنایی تکوین نشانه نامعیّن هاینه (1997) تشریح خواهیم کرد.Grammaticalization of the indefinite marker in Middle Persian
This paper aims to explain the grammaticalization of the "indefinite" marker from Old Persian to Middle Persian within the noun phrase. In Old Persian, for the first time, the indefinite marker emerged in Persian grammar through the reanalysis of the numeral ai̯va 'one' based on metonymic relations and then metaphorical expansion in the context of "there is only one 'X', this 'X' represents a human being". In Middle Persian, this "indefinite" marker is more grammaticalized and as a bound morpheme of "-ē" in the noun phrase serves the role of encoding the concept of "indefiniteness". In the present study, we explain the grammaticalization of this linguistic element according to the principles of grammaticalization presented by Heine and Kuteva (2007). In this regard, we will also explain the acquisition of new meanings of the indefinite marker over time, from Old Persian to Middle Persian, based on Heine's (1997) indefinite marker semantic continuum.
تبلیغات
