علل تداوم مناقشه ایران و آمریکا پس از توافق هسته ای (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
روابط ایران و آمریکا در چند دهه ی اخیر به ویژه پس از انقلاب اسلامی همراه با بی اعتمادی، بدبینی و نگاه به شدت خصومت آمیز نسبت به یکدیگرمعرفی شده است. ساختارهای هنجاری و معنایی که هویت بخش ایران و آمریکا در عرصه ی بین المللی است، همدیگر را به مثابه ی یک «دگر» و«غیر» تعریف کرده است. در این میان در چارچوب بن نگره های هویتی دوطرف، اقداماتی که در مناسبات منطقه ای و بین المللی توسط هرکدام از دوبازیگر صورت می گیرد، به عنوان اقدامی علیه«خود» تلقی می شود. اقداماتی که به زعم آن بازیگر به عنوان کنش مناسب و در راستای منافع ملی و خدمت به مولفه های هویت ساز است در چشم دیگری یک تهدید نگریسته می شود. روابط ایران و آمریکا بعد از انقلاب از این قاعده تخطی نکرده است.. بر این اساس در مناسبات بین دو بازیگر همواره لحظه های امیدبخش به منظور کاستن از این نگاه منفی به ندرت مشاهده شده است. با این حال در سالهای اخیر که مناقشه ی هسته ای ایران این انگاره ها و سازه های به شدت تقابل گرایانه را به عرصه ی عمل کشانده بود؛ با دستیابی به توافق هسته ای ایران و غرب این سوال سؤال مطرح می شود که حل مناقشه ی هسته ای در آینده ی مناسبات دوکشور چه پیامدی به همراه دارد. بر این اساس سوال اصلی تحقیق آن است که علل و زمینه های تداوم مناقشه ی ایران و آمریکا کدام اند؟ فرضیه ی مقاله آن است که حاکم بودن انگاره های هویتی در مناسبات بین دوکشور، مولفه های رفتاری متعارضی را در مناسبات منطقه ای و بین المللی آنها بوجود آورده است. از جمله محورهای تعارض رفتاری دو طرف مسأله ی حقوق بشر، تروریسم، حمایت از جنبش های اسلامی، مسأله ی اسراییل، مسائل منطقه ای و مناقشه ی هسته ای است. در مقاله ی پیش رو نویسندگان به بررسی ابعاد مختلف این مسأله می پردازندThe Causes of the Continuation of the Conflict between Iran and the United States after the Nuclear Deal
US-Iran relations history during late decades especially after Islamic Revolution has been defined to each other in the distrust, pessimistic and strongly hostile way. Normative and semantic structures which in international sphere are identity-maker to Iran and US, have defined each other as alien and other. Among this, in the frame of identity notions of both, the actions of each player in regional and international relations are understood as a threat to oneself. The actions of each player in providing national interests and as an identity-maker service are seen as a threat to other. Us-Iran relations, after Islamic Revolution, didn’t violate the principle. Hopeful moments in these two-player relations have-been seldom observed. In late years, that the Iran nuclear velitation have been brought into action, however, by conclusion of nuclear talks, it’s the main question that what are the consequences of nuclear talks solution for the future relations of these countries? Because of identity believes dominance in two-country relations and behavioral paradoxical components in regional and international relations, possibility of meaningful change in near future seems to be unlikely. Here the authors peruse the different aspects of the issue.
تبلیغات
