هدف : ترجمان دانش به معنای کاربردی کردن آن چیزی است که می دانیم. به عبارت بهتر، فرایندی است که دانش را از شکل ذهنی آن به عرصه عمل منتقل می کند. تعاملات و گفتگو های مستمر بین گروه های خلق کننده دانش و کاربران در همه مراحل پژوهش، بخش مهمّی از ترجمان دانش را شکل می دهد. این پژوهش با هدف بررسی نظرهای پژوهشگران شاخص علوم انسانی کشور در مورد ترجمان دانش در علوم انسانی ایران، به انجام رسیده است. روش شناسی : این پژوهش از نوع پژوهشهای کیفی نظریّه زمینه ای[5] و ابزار مورد استفاده در آن مصاحبه ساختار یافته است. جامعه پژوهش را اعضای هیئت علمی گروه های علوم انسانی سراسر کشور تشکیل می دهند و مصاحبه شوندگان در آن، 19 نفر از صاحب نظران شاخص گروه های علوم انسانی دانشگاه های سراسر کشور از رشته های مختلف علوم انسانی می باشند که دارای بیشترین تعداد پژوهش در حیطه خود هستند. برای تأمین روایی و پایایی این پژوهش، از روش ارزیابی لینکولن و گوبا [6] استفاده شد. اصالت : این پژوهش اولین تلاش صورت گرفته در مورد نگرش صاحب نظران علوم انسانی به ترجمان دانش است. یافته ها : پس از کد بندی، طبقه بندی، تجزیه و تحلیل اطّلاعات، یافته های این پژوهش نشان داد صاحب نظران علوم انسانی، ترجمان دانش در این علوم را در پنج حیطه قابل تبیین می دانند که عبارتند از: تولید دانش، انتقال دانش، اشتراک دانش، محیط پژوهش و کاربرد دانش.
