پرسش اصلی مقاله این است که چالش های فراروی کاربردی سازی رشتة روابط بین الملل در ایران چیست؟ و این چالش ها چگونه خود را در خروجی پژوهشی این رشته که به شکل مقالات علمی-پژوهشی است، نشان می دهند؟ چارچوب نظری پژوهش را رابطة نظریه و پژوهش از منظر دیدگاه های اثبات گرا و پسااثبات گرا شکل می دهند. برای این منظور، از هر دو روش کمّی و کیفی استفاده شده است. در جریان نگارش مقاله، آثار منتشرشده طی سال های 1393 تا 1395 در شش فصلنامه علمی-پژوهشی بررسی شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که عدم اهتمام به پیش بینی مبتنی بر سناریوسازی، ناکارآمدی نظام آموزشی، فقدان دست رسی به داده های پژوهشی، نگاه ابزاری به پژوهش در ایران، قطع ارتباط دانشگاه با نهادهای اجرایی، ضعف نسبی در حوزة دانش نظری و عدم نقد در پژوهش ها، چالش های اصلی پیش روی کاربردی سازی روابط بین الملل به شمار می آیند.
