مقالة حاضر به بررسی حریم خصوصی بین همسران ایرانی اختصاص دارد. با توجه به این که موضوع حریم خصوصی در میان زوجین در ایران تاحدی ناشناخته مانده و نظرهای ابرازشده در این مورد به صراحت بیان نشده است، لذا تحقیق در این باره ضروری به نظر می رسد. به ویژه آن که این تحقیق بر آن است تا تأثیر حریم خصوصی در رابطة همسران را مشخص کند. تحقیق حاضر پیرامون جایگاه و کارکرد های حریم خصوصی شکل گرفته است. چهارچوب نظری بر مبنای نظریة تعامل گرایی، به عنوان گرایشی نظری در جامعه شناسی، مبتنی شده است و بر کنش و واکنش میان افراد و گروه ها تأکید دارد. در این پژوهش، از روش تحقیق کیفی (نظریة مبنایی) استفاده شده و روش گردآوری اطلاعات بر اساس مصاحبة عمیق و مشاهده (50 مورد) بوده است. یافته ها حاکی از آن است که همة افراد حریم دارند. گسترة این حریم وسیع است و تلفن همراه، میزکار، مسائل مالی، خانواده ،گذشته، ارزش ها، باورها، خاطرات فرد، و ... را دربر می گیرد. حریم امری نسبی است. حریم ریشه در باورهای فرد دارد. مهم تر این که حریم خصوصی عرصه تعاملات و تعارضات بین همسران است و چگونگی آن به دو عامل بستگی دارد: میزان نفوذ پذیری و یا نفوذناپذیری حریم خصوصی که پیامد نهایی آن به یکی از دو الگوی ابراز صمیمیت، اعتماد، و امنیت از یک سو و عدم صمیمیت، بی اعتمادی، و احساس ناامنی از سوی دیگر در رابطه می انجامد. در این صورت است که رابطه ها به سمت آرامش و تداوم یا تشنج و تخریب پیش خواهند رفت
