در دوره حاضر که با نام عصر دانایی نام بردار است، پژوهش هایی اصیل و علمی شمرده می شود که بر پایه ارایه اطلاعات به تجزیه و تحلیل و تولید دانش جدید بپردازد. در این مقاله پس از بررسی بیش از 3450 پایان نامه رشته زبان و ادبیات فارسی، آشکار می شود که این اصل مهم در آنها وجود ندارد و عموما نوع این پایان نامه ها توصیفی است و در آنها به ارایه و طبقه بندی اطلاعات بسنده می شود. در آسیب شناسی این معضل به مواردی، همچون: عدم وجود کلان نگری علمی ـ ادبی، تمرکز موضوعها بر ارایه اطلاعات ادبی، نبود طرح پایان نامه علمی و تعریف شده و عدم رعایت این طرح در پژوهش نهایی، نبود روش مشخص علمی ـ پژوهشی، انتخاب موضوعهای کلّی، انجام موضوعهای تکراری و... می توان اشاره کرد.
