یکی از موضوعات در خور بررسی در بارة قرآن کریم گسترة بیانات آن است که از آن به قلمرو موضوعی قرآن یاد میشود. برای کشف حدود گسترة قرآن میتوان، بلکه باید به آیات قرآن رجوع کرد و روش های برون متنی در این امر کافی نیست و با عنایت به اعجاز قرآن، بیان آن در این باره حجت است. در این مقاله آیاتی بررسی میشوند که بیواسطه شاهد یا دال بر گسترة موضوعی قرآن اند. سیاق این آیات و روایات تفسیر کنندة آنها بیانگر شأنِ هدایتگری قرآن برای حضرت محمد(ص) و ائمه اهل بیت(س) است. این آیات از یک سو بر این دلالت دارند که قرآن بیانکنندة همه چیز است و از سوی دیگر، برپایة دلیل ها و شواهد، قرآن علاوه بر ظاهر، باطنی دارد که جز رسول اکرم(ص) و اوصیایش کسی بدان نمیرسد. پس گستردگی موضوعی قرآن ویژه آن بزرگواران بوده و در مجموع ظاهر و باطن قرآن است.