پژوهش های جغرافیایی

تحول ناهمواریهای ایران در کواترنر دکتر فرج الله محمودی کشور ایران سرزمین کوهستانی وسیعی است که قسمت اعظم فلاتی را به همین نام می پوشاند . فلات ایران واحد جغرافیایی مشخصی است که متعاقب حرکات زمین زا وکوه زای آلپی در ادوار مختلف زمین شناسی و بویژه در اواخر دوران سوم شکل گرفته و ارتباط طبیعی فلات آناطولی را در شمال غربی پامیروتبت بترتیب در شمالشرقی ومشرق آن فراهم می سازد. کشور ایران در جنوبغربی آسیا ودر قلمرو کمربند بیابانی نیمکره شمالی واقع شده است . مساحت آن در محدوده سیاسی کنونی درحدود 000/648/1 کیلومتر مربع است. فلات ایران را حصارهای کوهستانی مشخصی از هر طرف فرا گرفته و باستثنای گره های ارتباطی با فلاتهای مجاور در همه جا به دریاها و سرزمین های پست بصورت دشت ها و جلگه های وسیع آبرفتی مسلط است . وجود این عوا رض‘ استقلال جغرافیایی فلات را فراهم ساخته و سرزمینی مرتفع وناهموار با ویژگیهای خاص جغرافیایی بوجود می آورد. حصار کوهستانی فلات به سمت داخل ‘ ناهمواریهای متنوعی را شامل است که واحدهای جغرافیایی مستقلی بوجود آورده اند . مشخص ترین این عوارض رشته کوه های چین خورده و شکست یا توده های منفرد یا پیوسته آتشفشانی است که دشت های ساختمانی و پست داخلی را در بر گرفته اند. پست ترین نقطه چاله های داخلی در دشت لوت مرکزی در حاشیه شمالشرقی کلوتها دریک حفره بسته آبی – بادی در حدود 56 متر است. روند ناهمواریهای داخلی و گسترش ایران در امتداد عرض جغرافیایی از یک طرف وعامل ارتفاع از طرف دیگر واحدهای ساختمانی و اقلیمی متفاوت و مستقلی بوجود آورده که ضمن مشابهت در بسیاری از ویژگیهای طبیعی و انسانی ‘ منشاء تفاوتهای چشمگیری نیز می باشند. بطوریکه گاهی دو حوضه مجاور را کاملا از هم متمایز می سازند. سد کوهستانی البرز در جبهه شمالی ‘ جلگه های سرسبز و حاصلخیز گیلان ومازندران و گرگان را در برگرفته در حالیکه دریای دامنه های جنوبی بیابان وسیعی از تهران تا خراسان گسترده شده است.