دولتهای ایران پس از مشروطه
حوزه های تخصصی:
فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۶۲۱ تا ۶۴۰ مورد از کل ۸۳۱ مورد.
زایش زمان
مدرسه محمدیه تبریز و تدریس مشروطه
منبع:
گفتگو ۱۳۷۶ شماره ۱۸
حوزه های تخصصی:
روایت جدیدی از انقلاب مشروطیت
منبع:
تاریخ معاصر ۱۳۷۶ شماره ۱
حوزه های تخصصی:
وخیگی خون
حوزه های تخصصی:
اولین انقلاب ایران، تشیع و انقلاب مشروطه (نوشته منگل بیات)
حوزه های تخصصی:
زایش تاریخ: به مناسبت نودمین سالگرد انقلاب مشروطیت ایران
منبع:
چیستا مهر ۱۳۷۵ شماره ۱۳۱
حوزه های تخصصی:
مدرس، تاریخ و سیاست: مجموعه مقالات
حوزه های تخصصی:
آنچه در این مجموعه آمده، متن چهارده سخنرانی است از شخصیتهای علمی، فرهنگی و مذهبی.چهره و شخصیت مدرس، و نظرگاههایی درباره مشروطیت و ادبیاتش از دیدگاههای گوناگون و از نقطه نظرات مختلف مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته است.با توجه به اینکه اثر حاضر بخشی از مقاله های بسیاری است که برای سمیناری تحت عنوان«مدرس و تحولات سیاسی تاریخ معاصر ایران»که در آذر ماه سال 1374برگزار گردید-فرستاده شده بود.بنابراین، مجموعه را باید گزیده ای از تمامی مقالات مذکور دانست، و از همین رو سخنرانی افتتاحیه، گزارش دبیر سمینار و سخنرانی اختتامیه نیز در این مجموعه برای معرفی و هدف از برگزاری این سمینار جایی را گرفته است.با معرفی برخی از مقاله های مجموعه می توان به ارزیابی مختصر و محتوایی فکری، علمی و فرهنگی این مجموعه پرداخت و پی برد.
مدرنیسم، شهر، دانشگاه
منبع:
گفتگو ۱۳۷۳ شماره ۵
حوزه های تخصصی:
در این نوشته تأسیس دانشگاه تهران به عنوان نمادی از دومین دوره تلاش نخبگان ایران برای قدم گذاشتن در راه تجدد بررسی می شود. بدین سان دانشگاه تهران به عنوان نماد تجدد چیزی جز ادامه فرآیندی در نظر گرفته نمیشود که با تأسیس دارالفنون در اوایل حکومت ناصری و اصلاحات امیرکبیر آغاز شده بود. اما در این دوره دوم، تجددطلبی همراه است با نظام حکومتی خودکامه مبتنی بر حق مالکیت انحصاری دولت و تمرکز قدرت اقتصادی، اداری و نظامی ناشی از آن. نویسنده بر این نظر است که وجود این گرایش های متناقض و متضاد در تجددطلبی این دوران باعث آن شدند که دانشگاه تهران به مکان، فضا و اهرم دسترسی جامعه به خواسته ها و رؤیاهایش. جامعه ای که آرزوی دسترسی به پیشرفت کشورهای صنعتی را دارد. مسیر پیشرفت هم برای کسانی که علم و فن را راه رسیدن به آن می دانند و هم برای آن دسته که تغییر و تحولات سیاسی را طریق دسترسی به آن می دانند و بالطبع با خودکامگی به مقابله بر می خیزند.