رحمان احمدی ملکی

ایرانیان در سده های گذشته ، همه ساله با اجرای آیین ها و مراسم خاص و با برگزاری جشن های مختلف ، به خصوص در آغاز سال نو ، زندگی و جهان خویش را از نو ا حیا می کردند . در باور آنها ، آفرینش جهان ، همه ساله با فرا رسیدن نوروز و فصل نو ، تجدید می شود و این تکرار جاودان فعل خلقت که هر " سال نو " را به آغاز عصر جدید بدل می کرد ، در زندگی آنها روح نوشدگی و آغاز هستی می دمید . نوروز برای آنها ، نماد تجدید حیات ، نوشدگی و سامانمندی زندگی بود . اعمال و آیین هایی که آنها در روزهای آخر سال کهنه و روزهای اول سال نو انجام می دادند ، ...

با دیدن تصویرها ، شکل ها و خطوط مختلف و با شنیدن توصیف های گوناگون ، حس ها و حالت های روحی متفاوت و متناسب با آن دیده ها و شنیده ها در ذهن انسان شکل می گیرد . در این میان ، تداعی ها و ذهنیت های قبلی او را یاری می کنند و در کم ترین زمان ، مفاهیم و معانی زیادی ، در وجودش زنده می شود . در حقیقت ، این خصلت نماد و سمبل است که بار معانی را به دوش می کشد و در کوتاه ترین موقعیت زمانی و در مکان های مختلف ، آن را تحویل ذهن انسان می دهد . این تحویل و تحول حالت به طر یق نماد ، در بعضی وقت ها به قدری همگانی و مشترک است که احساس می شود ...