مریم رحیمیان مشهدی

هدف: هدف بررسی اثر بازی فردی و گروهی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور بر ارزیابی عملکرد حرکتی و رفتار سازشی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش : پژوهش حاضر نیمه تجربی و میدانی و طرح آن به روش پیش آزمون و پس آزمون انجام شده است. شرکت کنندگان در این پژوهش تعداد40 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر (۲۱ دختر و ۱۹ پسر) با دامنه سنی ۷ تا ۱۰ سال با ضریب هوشی۵۰ تا 70 شهر گنبد شرکت داشتند که بر اساس پرسشنامه رفتار سازشی راتر (نورم ایران)، افرادی که نمره ۴۵ و کمتر به دست آوردند، دارای شرایط شرکت در این پژوهش شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در چهار گروه 10 نفره - دو گروه انفرادی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور و دو گروه جمعی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور تقسیم شدند. رشد حرکتی کودکان کم توان ذهنی با استفاده از آزمون M-ABC-2 ارزیابی شد. مداخله ای به مدت شش هفته از بازی های حرکتی دبستانی در دو محیط آموزشی معلم محور و کودک محور به مدت دو روز در هفته و در طول دوازده جلسه انجام شد. برای آزمون فرضیه پژوهش از تحلیل واریانس – کوواریانس یک راهه استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد تأثیر بازی حرکتی انفرادی و گروهی در دو محیط آموزشی کودک محور و معلم محور بر عملکرد حرکتی و رفتاری در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر معنادار بوده است و عملکرد حرکتی در گروه های کودک محور و معلم محور در مرحله پس آزمون بهتر از پیش آزمون بود . نتیجه گیری : بازی حرکتی به صورت گروهی در شرایط مربی محور سبب عملکرد بهتر نسبت به بازی حرکتی به صورت انفرادی و در شرایط کودک محور می شود. رفتار سازشی در افرادی که به صورت گروهی تمرین کرده بودند، بهتر از افرادی بود که به صورت انفرادی تمرین کردند.

هدف از مطالعه حاضر مقایسه ادراک فاصله ورزشکاران سالنی و خارج سالنی در محیط های سرپوشیده و روباز در فواصل دور و نزدیک بود. تعداد40 ورزشکار مرد (سابقه ورزشی حدود 5 سال و دامنه سنی بین20 تا 35 سال)، شامل 10 نفر تکواندوکار (انفرادی و سرپوشیده)،10نفر ورزشکار تنیس خاکی (انفرادی و روباز)، 10 نفر والیبالیست (تیمی و سرپوشیده) و10 نفر فوتبالیست (تیمی و روباز) انتخاب شدند. آزمون استاندارد راه رفتن با چشم بسته جهت سنجش ادراک فاصله، در چهار شرایط متفاوت (محیط های سرپوشیده و روباز، در فاصله 3 و 10 متر) انجام شد. میزان خطا برای رسیدن به هدف (شاخص ادراک فاصله) و زمان حرکت و طول گام (شاخص عملکرد) ثبت گردید. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری مکرر (2 نوع ورزش ×2 محیط × 4 شرایط آزمون) نشان داد میزان خطای ورزشکاران ورزش های روباز و سرپوشیده تفاوت معناداری نداشت اما خطای ورزشکاران انفرادی بطور معناداری از تیمی بیشتر بود. زمان حرکت ورزشکاران گروه روباز و گروه تیمی در فاصله 10 متر محیط باز، به ترتیب بیشتر از ورزشکاران گروه سرپوشیده و گروه انفرادی بود. طول گام ورزشکاران ورزش های روباز و سرپوشیده تفاوت معناداری نداشت، اما طول گام ورزشکاران انفرادی بطور معناداری بیشتر از تیمی بود. این یافته ها نشان می دهند که نوعِ تیمی یا انفرادی بودن رشته ورزشی و محیط اجرای ورزش به دلیل ماهیت رشته ورزشی، ترس از برخورد با دیوار و یادگیری پارامترهای فضایی- زمانی تمرین شده بر بهبود ادراک فاصله و عملکرد ورزشکاران تأثیر دارد

هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر برنامه حرکتی اسپارک و بازی های بومی محلی بر تبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. روش : این پژوهش از نوع کاربردی است که برای انجام آن از روش تحقیق نیمه تجربی بهره گرفته شده است. بدین منظور از بین 1288 دانش آموز ابتدایی دختر و پسر شهرستان پیرانشهر، 36 کودک (7 تا 10 ساله) مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از سیاهه اختلال هماهنگی رشدی ویژه والدین، سیاهه مشاهده حرکتی مخصوص آموزگاران غربال شدند و بطور تصادفی به سه گروه12 نفره تقسیم شدند. گروه های آزمایشی به مدت 4 هفته و هر هفته 4 جلسه به اجرای برنامه های تمرینی (برنامه تمرینی اسپارک و بازی های بومی محلی) پرداختند. ابزار مورد استفاده آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی، آزمون وکسلر و پرسشنامه رشد اجتماعی واینلند بود. آزمون تی همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون در گروه های تمرین اسپارک و بازی بومی محلی وجود داشت. همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که اجرای گروه تمرین اسپارک و گروه بازی های بومی محلی در آزمون تبحر حرکتی و رشد اجتماعی تفاوت معناداری با گروه کنترل داشت. بطوریکه برنامه حرکتی اسپارک تاثیر بیشتری بر بهبود تبحر حرکتی و بازی های بومی محلی تاثیر بیشتری بر بهبود رشد اجتماعی این کودکان داشت. نتیجه گیری: این یافته ها پیشنهاد می نماید که از برنامه تمرینی اسپارک و بازی های بومی محلی جهت بهبود تبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی استفاده گردد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی جنبه های روان سنجی (پایایی و روایی) مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم در کودکان هفت تا نه ساله تهرانی بود. روش پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش، مقطعی بود. تعداد 234 کودک هفت تا نه ساله شهر تهران از سه منطقه غرب، مرکز و جنوب شرق تهران به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار این پژوهش مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل عاملی تأییدی با استفاده از تکنیک مدل بندی معادلات ساختاری ( SEM )، آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی درون طبقه ای، ضریب همبستگی پیرسون و T زوجی استفاده شد. پایایی همسانی درونی خرده آزمون مهارت های توپی، جابجایی و کل آزمون برای دختران به ترتیب برابر با 74/0، 78/0 و 77/0، برای پسران به ترتیب برابر با 69/0، 85/0 و 78/0 و پایایی آزمون – آزمون مجدد برابر با 84/0، 73/0 و 79/0 به دست آمدند. ضرایب مربوط به پایایی درون ارزیاب خرده آزمون های توپی، جابجایی و کل آزمون به ترتیب برابر با 89/0، 92/0 و 91/0 و پایایی بین ارزیاب ها به ترتیب برابر با 85/0، 89/0 و 87/0 به دست آمد. روایی سازه، مدل دوعاملی اولریخ ازطریق تحلیل عاملی تأییدی تأیید شد. ضرایب همبستگی بین متغیر سن و نمرات خرده آزمون ها معنادار بودند و در سطح متوسط قرار داشتند. ضرایب مربوط به پایایی سازه ای در خرده مقیاس های توپی و جابجایی به ترتیب برابر با 74/0 و 71/0 بود؛ بنابراین، آزمون و خرده مقیاس های آن از پایایی سازه ای خوبی برخوردارند. با توجه به تأیید هر دو جنبه پایایی و روایی آزمون TGMD - 3 ، می توان با اطمینان از این مجموعه آزمون برای ارزیابی و سنجش رشد مهارت های حرکتی درشت در کودکان هفت تا نه ساله شهر تهران استفاده کرد.

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر جنسیت و رشته ورزشی بر انگیزش پیشرفت و ترس از شکست در ورزشکاران نخبه بود. 200 ورزشکار با سابقه پنج تا هفت سال فعالیت در رشته های تیمی و انفرادی، ازطریق نمونه گیری هدفمند و دردسترس انتخاب شدند. پرسش نامه های ورزش گرایی و ارزیابی شکست در عملکرد تکمیل شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره نشان داد که ورزشکاران مرد رقابت طلب تر و تمایل بیشتری به پیروزی دارند؛ درحالی که ورزشکاران زن هدف گراترند. زنان و ورزشکاران تیمی نسبت به مردان و ورزشکاران انفرادی ترس از شکست بیشتری دارند. رشته های تیمی، پیروزی گراتر و رشته های انفرادی، رقابت طلب تر و هدف گراتر هستند. یافته ها تأثیر عوامل مختلف بر انگیزش پیشرفت و ترس از شکست را تأیید کرد و ضرورت به کارگیری مداخلات روان شناسی را به ویژه در زنان و ورزشکاران تیمی درراستای ارتقای انگیزش پیشرفت و کاهش ترس از شکست تبیین می کند.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر نوع، صحت و زمان ارائه پیش نشانه بر زمان واکنش انتخابی کل بدن برمبنای نظریه بازداری بازگشت بود. تعداد 16 نفر از دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. در این مطالعه، از دستگاه زمان واکنش هشت جهته با قابلیت ارائه پیش نشانه استفاده شد و از پیش نشانه دیداری و شنیداری معتبر و نامعتبر با پیش دوره های 1000 و 500 ، 100 و 200 میلی ثانیه بین پیش نشانه و محرک با ترتیب تصادفی استفاده شد. تکلیف موردبررسی زمان واکنش انتخابی کل بدن در چهار جهت بود. شرکت کنندگان یک دسته پنج کوششی آشنایی و 18 دسته پنج کوششی آزمون را با ترتیب تصادفی انجام دادند. برای آزمون فرضیه ها از آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد ( P < 0.05 ). مطابق نتایج، زمان واکنش در شرایط پیش نشانه معتبر بهتر از شرایط نامعتبر و بدون پیش نشانه بود. زمان واکنش بین ناهم زمانی محرک و پاسخ ( SOA ) 100 و 200 میلی ثانیه، در شرایط پیش نشانه دیداری معتبر، دیداری نامعتبر، شنیداری معتبر و شنیداری نامعتبر تفاوت معناداری مشاهده نشد؛ اما بین سایر سطوح SOA تفاوت معنادار بود. افزون براین، زمان واکنش در شرایط پیش نشانه دیداری بهتر از شرایط شنیداری بود، زمان واکنش در شرایط دیداری نامعتبر بهتر از شنیداری نامعتبر بود و در شرایط دیداری معتبر بهتر از شرایط شنیداری معتبر بود. مطابق نتایج به دست آمده در شرایط دیداری و شنیداری معتبر این پژوهش تأییدکننده نظریه بازداری بازگشت است؛ اما در شرایط نامعتبر در SOA های مختلف هیچ اثر تسهیلی مشاهده نمی شود و فقط اثر بازداری در زمان واکنش مشاهده می شود.

مقدمه: هدف از انجام تحقیق حاضر، تعیین تاثیر تمرینات توانبخشی شناختی و جسمانی پیشرونده بر بهبود انعطاف پذیری شناختی و رشد اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی بود. روش: در این مطالعه نیمه تجربی،45 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر با دامنه سنی 8-12سال بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و در دو گروه تجربی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل کواریانس-واریانس یک راهه نشان داد بین میانگین متغیرهای رشد اجتماعی و خطای کل در گروه ها تفاوت معنادار نیست (05/0p>). نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری نشان داد میانگین متغیرهای تعداد طبقات و خطای درجاماندگی انعطاف پذیری شناختی در گروه های توانبخشی شناختی و تمرینات جسمانی پیشرونده در مرحله پس آزمون بهتر از پیش آزمون و بهتر از گروه کنترل بود (05/0p

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هدف گزینی بر عملکرد حافظه اخباری در تکالیف با بار شناختی متفاوت بود. 60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه اهداف کوتاه مدت، اهداف بلندمدت و گروه کنترل در تکالیف با بارهای شناختی زیاد و کم به طور جداگانه تقسیم شدند. بدین منظور از پرسشنامه های کیفیت خواب پترزبورگ، بهداشت روانی گلدبرگ، عملکرد شناختی، دست برتری آنت، و نرم افزارهای استروپ (تکلیف با بار شناختی بالا) و تطبیق رنگ زنجیره ای (تکلیف با بار شناختی پایین) استفاده شد. تمامی گروه ها بر اساس نوع دستورالعمل هدف گزینی چهار جلسه تمرینی را در چهار روز اجرا کردند. آزمون یادداری 24 ساعت بعد از مرحله اکتساب اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه های تکراری برای مرحله اکتساب، تحلیل واریانس دو راهه، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در مرحله یادداری انجام شد. نتایج در مرحله اکتساب تفاوت معناداری را بین گروه های آزمابشی نشان داد (0/05>P). در آزمون یادداری و تکلیف با بار شناختی بالا (تکلیف استروپ)، گروه اهداف کوتاه مدت عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر داشتند (0/05>P). همچنین برای تکلیف با بار شناختی پایین (تکلیف تطبیق رنگ زنجیره ای) عملکرد گروه اهداف کوتاه مدت بهتر از گروه کنترل بود. در آزمون یادداری، مقایسه گروه ها در تکالیف با بار شناختی بالا و پایین نشان داد گروه های اهداف کوتاه مدت و بلند مدت در تکلیف با بارشناختی بالا به طور معنی دار عملکرد بهتری نسبت به گروه های اهداف کوتاه مدت و بلند مدت در تکلیف با بارشناختی پایین دارند. بنابراین، نتایج بیانگر این امر بود که دستورالعمل های هدف گذاری در تکلیف با بار شناختی بالا تاثیر بیشتری دارد.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.

هدف از این پژوهش، مقایسه ی تراکم توده ی استخوانی ران و زند زبرین زنان ورزشکار نخبه کشور در رشته های بدون تحمل وزن بدن (شنا) و با تحمل وزن (ژیمناستیک، تنیس و تنیس روی میز) نیز مقایسه با استاندارد غیرورزشکاران ایران و جهان می باشد. ...