زهرا دودانگه

مقدمه: در سال های اخیر، کودکان با محدودیت هایی در محیط بازی مواجه شده اند که این محدودیت ها می تواند عملکرد شناختی آنان را متأثر کند . هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر نوع نگرش به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه مشاهده ای مقطعی بود. ۳۰۰ شرکت کننده دانش آموز دختر در دامنه سنی ۹ تا ۱۱ سال به روش نمونه گیری داوطلبانه و براساس معیارهای ورود به مطالعه از یک مدرسه در منطقه ۱۹ تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ شرکت کردند. داده های پژوهش حاضر به صورت یک نظرسنجی آنلاین با استفاده از پرسشنامه ساختاری که با استفاده از فرم های گوگل ساخته شده بود، جمع آوری شد. پرسشنامه آنلاین شامل سه بخش اطلاعات جمعیت شناختی، انعطاف پذیری شناختی کودکان و نگرش والدین نسبت به بازی در فضای طبیعت بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس و جهت تعیین محل تفاوت ها از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای انجام و تجزیه و تحلیل در پژوهش حاضر از نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ استفاده شده است. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد، بین میانگین انعطاف پذیری شناختی کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند، در مقایسه با نگرش منفی نسبت به بازی در طبیعت تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۰۱ = P ) و انعطاف پذیری شناختی در کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند بهتر از کودکانی است که والدین آن ها نگرش منفی دارند. نتیجه گیری: نوع نگرش مثبت یا منفی والدین به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی اثر دارد.

دوران قرنطینگی خانگی ناشی از پاندمی کووید19 می تواند شایستگی حرکتی ادراک شده کودکان را متأثر کند. هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی تاثیر سطوح بالیدگی جسمانی و نوع نگرش والدین به بازی بر شایستگی حرکتی ادراک شده در دوران قرنطینه خانگی بود. پژوهش حاضر یک مشاهده مقطعی و کاربردی بود. 300 شرکت کننده دختر با دامنه سنی 9 تا 11 در سال تحصیلی1399-1400 در منطقه 19شهر تهران به روش نمونه گیری داوطلبانه از میان دانش آموزان شهر تهران و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه در پژوهش شرکت کردند. به دلیل دوران کوید 19 و آموزش مجازی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی، داده های پژوهش حاضر به صورت نظرسنجی آنلاین شامل 3 بخش درمورد ویژگی های جمعیت شناختی، شایستگی-حرکتی ادراک شده و نگرش والدین نسبت به بازی جمع آوری شد. برای تعیین وضعیت بالیدگی جسمانی از روش برآورد درصد قامت بزرگسالی که در سن معینی کسب شده (روش خمیس–روشه 1994) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. .با توجه به تحلیل واریانس اثر اصلی بالیدگی جسمانی و اثر اصلی نوع نگرش والدین به بازی در فضای باز بر مهارت های جابه-جایی(001/0p=)، کنترل شی (001/0p=) و شایستگی حرکتی ادارک شده (001/0p=) معنادار می باشد. کودکان با سطوح بالیدگی نرمال و زودرس و کودکانی که نگرش نسبت به بازی در فضای باز مثبت بود، در مهارت های جابه جایی، کنترل شی و شایستگی حرکتی ادارک نسبت به کودکان دیررس و کودکانی که نوع نگرش منفی نسبت به بازی در فضای باز داشتند، بهتر بودند. بازی در فضای باز و طبیعت به کودکان با سطوح بالیدگی متفاوت جهت رشد مهارت های حرکتی بنیادی در دوران قرنطینه خانگی و پس از آن ها توصیه می-شود.