سید علیرضا شریفی

هدف از تحقیق حاضر اولویت بندی موانع حمایت مالی از ورزش حرفه ای در شهر صنعتی البرز بود. این تحقیق، از نظر گردآوری داده ها توصیفی و از نوع پیمایشی و به لحاظ هدف کاربردی بود. در این تحقیق یک پرسشنامه دوبخشی که شامل 32 سؤال بود، به کار رفت. در بخش اول ویژگی های جمعیت شناختی آزمودنی ها گنجانده شده بود و بخش دوم عوامل حمایت مالی را در برگرفته بود که روایی صوری آن را 8 نفر از صاحب نظران تأیید کردند و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ 84/0 محاسبه شد. جامعه تحقیق شامل مالکان و مدیران عامل شرکت های صنعتی به ویژه صنایع بزرگ بود که با توجه به محدود بودن جامعه آماری، روش نمونه گیری کل شمار بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی (جداول و نمودارهای فراوانی) و آمار استنباطی (تحلیل عاملی تأییدی) استفاده شد. نتایج نشان داد مهم ترین موانع، به ترتیب عوامل اقتصادی (21/7T=)، مدیریتی (93/6T=)، قانونی (31/6T=)، اجتماعی (47/5T=) و فرهنگی (64/4T=) بودند. در همین زمینه به مدیران ارشد حوزه ورزش پیشنهاد می شود با لحاظ نتایج این پژوهش در تصمیم گیری های کلان در خصوص رفع نگرانی های موجود در این عرصه و نیز برقراری تعامل مستمر با صاحبان صنایع اهتمام ورزند.

هدف از تحقیق حاضر تبیین اثر فعالیت های ورزشی بر میزان انحرافات اجتماعی دانش آموزان شهرستان شهرکرد است. این تحقیق از جمله تحقیقات پیمایشی است و ابزار جمع آوری اطلاعات آن پرسشنامه ناهنجاری های اجتماعی است. جامعه آماری تحقیق تمامی دانش آموزان دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی 95-94 در دو ناحیه 1 و 2 شهرستان شهرکرد بود. نمونه آماری طبق جدول مورگان 292 نفر انتخاب شد. نتایج حاصل از آزمون تی نشان داد که دانش آموزان ورزشکار در مقایسه با دانش آموزان غیرورزشکار گرایش کمتری به انحرافات اجتماعی دارند. همچنین نتایج نشان داد که ناهنجاری های اجتماعی از اولویت یکسانی برخوردار نیستند و برخی عوامل شیوع بیشتری دارند. در انتها به مدیران، معلمان و والدین با توجه به نقش ورزش در کاهش انحرافات اجتماعی پیشنهاد می شود تا ورزش را به عنوان یکی از گزینه های اصلی فراغتی در برنامه ریزی های اوقات فراغت دانش آموزان بگنجانند.

این مقاله با هدف بررسی تحلیلی و آسیب شناسی سیاستگذاری فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران، ضمن تعریف دو مفهوم فرهنگ و سیاست عمومی؛ سیاست های فرهنگی و ملاحظات نظری سیاستگذاری فرهنگی را تبیین کرده و پس از تشریح سیاست های فرهنگی، با استفاده از روش مطالعه کتابخانه ای اسنادی و مدارک علمی و تدوین آرا و نظرهای افراد خبره و صاحب نظر در قالب روش دلفی به تدوین آسیب های این حوزه و ارائه راهکارهای نظری و عملی برای مقابله با آنها می پردازد. نتایج این تحقیق نشان می دهد رابطه دوسویه فرهنگ و سیاستگذاری، ظرفیت بالقوه مؤثر و فراوانی در ایجاد تحولات فرهنگی و مدیریتی در کشورمان دارد که بخش بسیار کوچکی از آن به فعلیت رسیده است. با نگرش آسیب شناسانه به عرصه سیاست های فرهنگی، می توان به مواردی چون تعدد، ناهماهنگی و ناسازگاری میان مراکز سیاستگذار فرهنگی، عدم تدوین شاخص های قابل رصد، برخورد شعاری با سیاست های فرهنگی، عدم تعیین مسئولیت دستگاه های فرهنگی، ضعف در پویایی و روزآمدی سیاست های فرهنگی متناسب با تغییرات محیطی و مقتضیات زمان، فقدان تفاهم و دیدگاه مشترک مجریان، کم توجهی به نهادهای مردمی، عدم اولویت بندی سیاست ها، ضعف در نظارت مؤثر و کم توجهی به نظارت همگانی و خودکنترلی، تناقض در سیاست های اعمالی، ابهام در ارتباط میان سیاست های فرهنگی با سایر سیاست ها و ... به عنوان مهم ترین آسیب های سیاستگذاری فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد.