جمیل ناوخاصی

هدف: شناخت عوامل کلیدی مؤثر بر نظام های مختلف در هر سازمان، می تواند بسترساز و راهنمای تدوین نقشه راه و سناریوهای توسعه در آینده آن نظام باشد. با توجه به اهمیت این مسئله، این تحقیق عوامل کلیدی مؤثر بر آینده توسعه منابع انسانی در سازمان تربیت بدنی ارتش جمهوری اسلامی ایران را با رویکرد تحلیل ساختاری شناسایی و خوشه بندی کرده است. روش شناسی: این پژوهش از لحاظ راهبرد هدف گذاری، کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی و بر اساس روش های آینده پژوهی، تبیینی می باشد. داده های نظری با روش اسنادی و داده های تجربی با روش پیمایشی بر اساس روش دلفی تهیه شده است. مشارکت کنندگان در پژوهش 20 نفر از خبرگان و متخصصان صاحب نظر در حوزه سازمان های ورزشی بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جهت تجزیه وتحلیل اطلاعات از رویکرد تحلیل ساختاری و نرم افزار Micmac استفاده شده است. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد پراکندگی متغیرهای کلیدی و مؤثر بر آینده توسعه منابع انسانی در سازمان تربیت بدنی ارتش جمهوری اسلامی ایران سیستمی از پایداری کاملی برخوردار نیست. از میان 25 عامل بررسی شده در این پژوهش، 7 عامل (مدیریت دانش، ارتقاء قابلیت ها و توانایی های کارکنان، تأکید بر یادگیری سازمان، چند مهارتی شدن پرسنل، کسب مهارت های جدید، مدیریت فناوری اطلاعات و ایجاد سازمان یادگیرنده) کلیدی ترین نقش را در آینده توسعه منابع انسانی در سازمان تربیت بدنی ارتش جمهوری اسلامی ایران ایفاء می کند. نتیجه گیری: در صورتی که نیروها و روندهای کلیدی اثرگذار بر آینده توسعه منابع انسانی تکامل پیدا کنند، این زمینه فراهم می شود که تأکید بر یادگیری فردی، بهره گیری از سیستم عملکرد مدیریت، شناسایی نیازهای پرسنل، ترویج فرهنگ توسعه و ترویج فرهنگ تطبیق پذیری با تغییر به مراتب بیشتر شود.

مقدمه: بی شک توانمندی ها و شایستگی های اجتماعی و هیجانی از عامل های تعیین کننده و تأثیرگذار بر کیفیت روابط اجتماعی و موفقیت در حوزه های گوناگون زندگی و حرفه ای به شمار می روند. هدف: هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین هوش هیجانی و جهت گیری ورزشی مردان برتر رشته های برخوردی بود. روش: روش پژوهش توصیفی همبستگی و جامعه آماری آن را کلیه ورزشکاران مرد برتر رشته های برخوردی (هندبال، کونگ فو، کاراته، فوتسال، و بسکتبال) استان کردستان تشکیل می دادند. که به صورت تمام شمار تعداد 100 نفر در این پژوهش شرکت کردند. روش های آماری شامل آزمون های فریدمن، همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که خود تنظیمی و تمایل به پیروزی به ترتیب انتخاب غالب ورزشکاران در بین مؤلفه های هوش هیجانی و جهت گیری ورزشی است. بین هوش هیجانی و جهت گیری ورزشی، رابطه مستقیم و معناداری وجود داشت، همچنین هوش هیجانی، قابلیت پیش بینی جهت گیری ورزشی را دارد. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش، هوش هیجانی از جمله مهم-ترین عوامل تعیین کننده جهت گیری ورزشی به شمار می رود و نشان می دهد که افزایش قابلیت جهت گیری در محیط های ورزشی، تابع توان بالای ورزشکاران در داشتن هوش هیجانی است