اشرف مهمان نوازان

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش دلگرم سازی بر ارتقاء خودکارآمدی عمومی و تاب آوری زنان سرپرست خانوار اجرا شده است. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و در قالب پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان سرپرست خانوار تحت پوشش موسسه خیریه می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه در دسترس، 28 نفر آنان انتخاب شدند و این تعداد به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. آزمودنی ها در گروه آزمایش، در معرض آموزش دلگرم سازی، در 10 جلسه120 دقیقه ای قرار گرفتند. دو گروه، قبل و بعد از مداخله آموزشی به وسیله پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر، 1982) و مقیاس تاب آوری (کانرو دیویدسون، 2003) مورد ارزشیابی قرار گرفتند. سپس داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معنا داری وجود دارد. به این صورت که آموزش دلگرم سازی به طور معنی داری موجب افزایش میزان خودکارآمدی عمومی و تاب آوری زنان سرپرست خانوار در گروه آزمایش شده است. در نتیجه آموزش دلگرم سازی به عنوان یک مهارت، می تواند باعث ارتقاء خودکارآمدی عمومی و میزان تاب آوری زنان سرپرست خانوارگردد.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر سبک های دلبستگی و انطباق پذیری و پیوستگی در خانواده بر میزان تاب آوری و رابطه آن با احساس غم غربت در میان دانشجویان سال اول مقیم خوابگاه دانشگاه الزهرا(س) در سال تحصیلی 1392- 93 انجام شد. پژوهش حاضر مطالعه ای توصیفی و از نوع همبستگی چند متغیره بود. جامعه آماری این پژوهش با استفاده از فرمول کرجسی و مورگان(1972)، از میان دانشجویان مقطع کارشناسی ورودی 92 مستقر در خوابگاه های دانشگاه الزهراء(س)، نمونه ای به تعداد 121نفر بودند. ابزارهای به کارگرفته شده شامل پرسشنامه تاب آوری کانرو دیویدسون، مقیاس انطباق پذیری و پیوستگی خانواده (FACE-3)،پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (RAAS)و پرسشنامه احساس غم غربت (HQ) بود. به منظور بررسی فرضیه ها، از همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره از نوع گام به گام استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین تاب آوری و سبک دلبستگی اجتنابی رابطه معناداری وجود دارد و می توان تاب آوری دانشجویان را با توجه به سبک دلبستگی اجتنابی آن ها پیش بینی کرد، انطباق پذیری و پیوستگی در خانواده، در تاب آوری دانشجویان مؤثر نیست، بین تاب آوری و احساس غم غربت دانشجویان رابطه معنادار وجود دارد.

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش خوددلگرم سازی بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان زنان سرپرست خانوار، سرای محله شهرداری تهران اجرا شده است .روش پژوهش ، نیمه آزمایشی و در قالب پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد .نمونه آماری شامل 18 نفر از زنان سرپرست خانوار می باشد که به روش نمونه گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب شدند . و این تعداد به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین گردیدند . گروه آزمایش در معرض آموزش خوددلگرم سازی ، در 10 جلسه120 دقیقه ای قرار گرفتند و گروه کنترل نیزهیچ آموزشی دریافت نکردند .دو گروه ، قبل و بعد از مداخله آموزشی به وسیله پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان ) CERQ ) ، مورد ارزشیابی قرار گرفتند .داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا)، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته ها : نتایج به دست آمده نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معنا داری وجود دارد و این تفاوت به سود گروه آموزش دیده می باشد . به این صورت که آموزش خوددلگرم سازی تفاوت معنی داری دراستفاده از راهبردهای تنظیم شناختی هیجان بین دو گروه مورد مطالعه نشان داد . نتیجه گیری : آموزش خوددلگرم سازی به عنوان یک مهارت ، موجب افزایش استفاده از راهبردهای شناختی پذیرش ، تمرکزمجدد مثبت ، و ارزیابی مجدد مثبت ، دیدگاه پذیری ، و نیز کاهش استفاده از راهبردهای شناختی ملامت خویش و نشخوارگری ، شده است . بنابراین جهت توانمند سازی روان شناختی و متعاقب آن ، تنظیم شناختی هیجان زنان سرپرست خانوار ، این آموزش در کنار سایر حمایت های اقتصادی و اجتماعی ، توصیه می گردد .

مقدمه: این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی آموزش خود دلگرم سازی بر بهزیستی اجتماعی و بهزیستی روان شناختی در بین زنان معتاد اجرا شده است. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه آزمایشی است. جامعه آماری شامل 25 نفر زنان معتاد تحت درمان بود که 10 نفر به طور تصادفی در گروه آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 آموزش خود دلگرم سازی را دریافت کردند. قبل و بعد از مداخله و 3 ماه پس از پایان آموزش، پرسشنامه بهزیستی اجتماعی کیز (1998) و پرسش نامه بهزیستی روان شناختی ریف (1980) اجرا شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج بررسی نشان داد که آموزش خود دلگرم سازی، بهزیستی اجتماعی و روان شناختی را بهبود بخشیده است و تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون وجود دارد. نتیجه گیری: آموزش خود دلگرم سازی، می تواند به وضعیت سلامت روان شناختی و اجتماعی زنان معتاد در حال ترک کمک فراوانی نماید.

مقدمه: این پژوهش به مطالعه ی اثربخشی روان درمانی آدلری بر کاهش احساس کهتری و بهبود بهزیستی اجتماعی در بین زنان خیانت دیده پرداخته است. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. 16 زن خیانت دیده به صورت نمونه گیری در دسترس از میان مراجعه کنندگان مراکز سلامت روان اجتماع محور و شهرداری تهران و داوطلب شرکت در پژوهش حاضر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. قبل و پس از 10 جلسه روان درمانی آدلری و سپس 2 ماه بعد، پرسش نامه ی احساس کهتری بهرامی و خدادادی (1391) و پرسش نامه ی بهزیستی اجتماعی کیز (1998) برای هر دو گروه اجرا شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته ها: نتایج بررسی نشان داد که روان درمانی آدلری، میزان احساس کهتری را کاهش داده و بهزیستی اجتماعی را ارتقا بخشیده است و مقایسه ی میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده در این پژوهش، روان درمانی آدلری می تواند موجب کاهش احساس کهتری و ارتقای بهزیستی اجتماعی زنان خیانت دیده گردد و پیشنهاد می شود که این نوع روان درمانی برای سایر زنان خیانت دیده، به منظور توانمندسازی روان شناختی آنان به کار گرفته شود.