احسان زارعیان

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثر مداخلات رایانه ای حرکتی مبتنی بر ایکس باکس بر مهارت های حرکتی درشت کودکان دارای تاخیر حرکتی بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و همچنین با توجه به نوع پژوهش در دسته پژوهش های کاربردی قرار می گیرد. جامعه شرکت کننده در این پژوهش کلیه دانش آموزان دبستانی شهرستان دلفان در سال 95- 94 مشغول تحصیل بودند را شامل شد. برای انتخاب نمونه از روش نمونه های در دسترس استفاده شد و پس از انجام پیش آزمون با استفاده از چک لیستی که بر مبنای آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ (2000) تهیه شده بود 30 نفر که دارای تأخیر رشدی بودند انتخاب شده و به صورت تصادفی ساده در 2 گروه 15 نفری (تجربی و کنترل) گزینش شدند. گروه تجربی مداخلات بازی های ایکس باکس کینکت را به مدت سه ماه اجرا کردند در حالیکه گروه کنترل تمرین استاندارد شده و خاصی نداشت. نتایج: بعد از آنکه نمونه های پژوهش با استفاده از آزمون الریخ-2 همگن شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین میانگین باقیمانده نمرات مهارت های حرکتی درشت (جابجایی و دستکاری) آزمودنیها بر حسب عضویت گروهی تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0 = P). نتیجه گیری: می توان با طراحی برنامه متناسب رشدی ( برای مثال، ایکس باکس کینکت) و غنی سازی محیط آموزشی، فرصت رشد حرکات پایه که اساس رشد مهارت های ورزشی هستند را در کودکان دارای تأخیر حرکتی بهتر کنیم.

ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی پرسش نامه تصویرسازی حرکتی- 3 نوجوانان چکیده هدف تحقیق حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی پرسش نامه تصویرسازی حرکتی-3 نوجوانان بود. بدین منظور ابتدا نسخه اصلی ترجمه و با روش استاندارد پس رو- پیش رو مورد بررسی و تایید قرارگرفت، سپس 220 ورزشکار نوجوان (120 دختر، 100 پسر) که در سالن های ورزشی شهرستان نهاوند مشغول بودند به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب و این پرسشنامه 12 سوالی را تکمیل کردند. روایی محتوا از طریق شاخص نسبت روایی محتوا (CVR)، روایی سازه با تحلیل عاملی تاییدی و با استفاده از نرم افزار AMOS مورد بررسی قرار گرفت. پایایی درونی فاکتورهای مقیاس و پایایی کلی مقیاس نیز از آلفای کرونباخ محاسبه گردید. یافته ها نشان داد که روایی محتوا، سازه و پایایی این پرسشنامه در نوجوانان مورد تایید قرار گرفته است؛ لذا می توان از این مقیاس به عنوان یک ابزار معتبر و پایا برای سنجش توانایی تصویرسازی در سه بعد تصویرسازی حرکتی، تصویرسازی دیداری درونی و تصویرسازی دیداری بیرونی بهره برد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات انفرادی، زوجی و گروهی بر اکتساب و یادداری مهارت طناب زنی دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی بود. نمونه آماری پژوهش را 180 دختر و پسر (با دامنه سنی 65/0 ± 10 سال) تشکیل دادند که به صورت تصادفی خوشه ای از بین دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی شهرستان نهاوند انتخاب گردیده و برحسب مقادیر نمرات پیش آزمون در سه گروه انفردی، زوجی و گروهی گزینش شدند و در مدارس جداگانه تحت آموزش طناب زنی بر اساس شیوه نامه طرح ملی طناورز (سال 1390) قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل 12 جلسه تمرین تحت نظر مربی بود که عملکرد افراد در جلسات چهار، هشت و 12 ثبت شده و آزمون یادداری با شش روز تأخیر به عمل آمد. تحلیل داده های مرحله اکتساب با استفاده از تحلیل واریانس مرکب (سه آرایش مکانی * سه دفعات اندازه گیری * دو جنسیت) نشان داد که آرایش مکانی بر اجرای مهارت طناب زنی تأثیر دارد ( P=0.001 ) و عملکرد در آرایش مکانی زوجی و گروهی بهتر است؛ اما اثر جنسیت معنادار نمی باشد. نتایج تحلیل واریانس دوطرفه (دو جنسیت * سه آرایش مکانی) در مرحله یادداری نیز نشان دهنده برتری آرایش مکانی زوجی و گروهی نسبت به انفرادی ( P=0.001 ) و عدم تفاوت بین آرایش زوجی و گروهی می باشد. لازم به ذکر است که اثر جنسیت معنادار نمی باشد. بر اساس نتایج و دشواری مهارت طناب زنی بهتر است که در آموزش این مهارت از تمرینات انفرادی استفاده نشود و از مزایای تمرین دو نفره و گروهی مانند یادگیری مشاهده ای، فعال سازی نرون های آینه ای و غیره بهره برداری گردد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی روایی و پایایی پرسشنامه اضطراب آسیب ورزشی بود. 237 ورزشکار مرد از رشته های ورزشی انفرادی و تیمی شامل کشتی آزاد و فرنگی، تکواندو، بدمینتون، فوتبال، بسکتبال، دوومیدانی، ووشو، کاراته، جودو، آمادگی جسمانی، اسکی، والیبال و به تعداد پراکنده از سایر رشته ها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سابقه ورزشی آن ها به طور میانگین 1 ±32 سال و سن 10 ± 55 سال بود. پرسشنامه پس از ترجمه به فارسی و تأیید ترجمه توسط چند متخصص، به ورزشکاران ارائه و سپس تحلیل شد. تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد مقدار ویژه در عامل های اول 876/5، دوم 101/2، سوم 028/2، چهارم 267/1، پنجم 155/1، ششم 114/1 بود. درصد واریانس تراکمی در کل 420/56 بود به طوری که درصد واریانس ها به ترتیب از دست دادن توانایی های ورزشی با 482/24 درصد، مأیوس شدن افراد خاص از فرد با 754/8 درصد، آسیب دیدگی مجدد با 450/8 درصد، ادراک ضعیف فرد از خود با 280/5 درصد، از دست دادن حمایت اجتماعی 812/4 با درصد، اختلال تصور از خود با 642/4 درصد بود. بود. شاخص های برازش مدل با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی مشخص کرد که مقدار کای اسکوئر برابر 40/553 در سطح معنی داری p=0/0 بود که با درجه آزادی مدل مستقل (276) فاصله داشت. شاخص نسبت کای اسکوئر به درجه آزادی 96/3543 بود. همچنین شاخص برازندگی مقایسه ای برابر با (90/0) بود و شاخص برازش هنجارشده برابر با (84/0) و ریشة میانگین مجذور خطای برآورد برابر با (078/0) بود. به طورکلی تمامی شاخص های برازش مدل مطلوب بودند. پایایی درونی با آلفای کرونباخ 853/0 بود که قابل قبول و مطلوب است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر خستگی ناشی از شدت های متفاوت تمرین بر زمان بندی پیش بین انطباقی همراه با تغییرات درون کوششی است. آزمودنی ها یک گروه 15 نفری با دامنه سنی 97/0±33/20 سال بودند که به صورت داوطلبانه در دسترس از میان دانشجویان پسر کارشناسی دانشگاه علامه طباطبایی انتخاب شدند. پس از انتخاب آزمودنی ها و نرم افزار (نرم افزار زمان بندی پیش بین انطباقی)، کلیه آزمودنی ها در سه سطح مختلف خستگی (استراحت، شدت متوسط و شدت بالا )، یک بلوک 10 کوششی از تکلیف پیش بینی را با سرعت های درون کوششی افزایشی و کاهشی بر روی تردمیل انجام دادند. پس از بررسی طبیعی بودن داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرونوف و نیز بررسی تجانس واریانس هاتوسط آماره لوین، داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری (05/0) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان می دهد که در سرعت افزایشی، خطای متغیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) معنادار نمی باشد (05. P>0)، اما خطای مطلق معنادار است (05.P<0). همچنین، خطای متغیر، خطای مطلق و نیز خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) معنادار می باشد (05.P<0). براساس یافته ها، در سرعت کاهشی، تأثیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) خطای متغیر و خطای مطلق در اجرای زمان بندی پیش بین انطباقی معنادار نمی باشد (05. P>0)، اما خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) در اجرای زمان بندی پیش بین انطباقی در خطای مطلق و متغیر معنادار است (05. P<0). به طور کلی، نتایج نشان داد که محرک های سریع تر و خستگی ناشی از شدت بالای تمرین، با افت بیشتری در عملکرد زمان بندی پیش بین انطباقی همراه هستند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر انگیختگی ناشی از حضور تماشاگر بر ادراک عمق و حافظه فضایی دانشجویان دختر ورزشکار می باشد. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران تشکیل دادند که از این میان، 30 نفر (با میانگین سنی 38/1±47/20 سال) به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت نمودند. شایان ذکر است که پژوهش حاضر به روش نیمه تجربی انجام شد. ابتدا از تمامی آزمودنی ها پیش آزمون ادراک عمق (آزمون گر الکتریکی ادراک عمق) و حافظه فضایی (با استفاده از دستگاه حرکت خطی) به عمل آمد. سپس، آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (بدون حضور تماشاگر) (15 نفر) و تجربی (با حضور تماشاگر هم جنس) (15 نفر) تقسیم شدند. قابل ذکر است که شاخص ضربان قلب برای سنجش سطح انگیختگی آزمودنی ها مورداستفاده قرار گرفت. همچنین، پس از اعمال مداخله مربوط به گروه تجربی، از شرکت کننده ها پس آزمون به عمل آمد. نتایج تحلیل کوواریانس در ادراک عمق نشان می دهد که بین ادراک عمق دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (P=0.001). به عبارت دیگر، افزایش سطح انگیختگی (حضور تماشاگر هم جنس) موجب افزایش خطای ادراک عمق آزمودنی ها شده است. تحلیل کوواریانس در حافظه فضایی نیز بیانگر این است که گرچه محیط انگیزشی سبب افزایش خطای حافظه فضایی شده است، اما بین انگیختگی ناشی از حضور تماشاگر و حافظه فضایی دانشجویان دختر ورزشکار در گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد (p=0.1)؛ لذا، پیشنهاد می شود با توجه به تضعیف ادراک عمق از طریق افزایش میزان انگیختگی، ورزشکاران از راهبردهای مؤثر و مناسب کنترل میزان انگیختگی بهره مند گردند.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ایروبیک بر تعاملات اجتماعی کودکان کم توان ذهنی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان کم توان ذهنی تربیت پذیر شهرستان بابلسر در سال تحصیلی 91-90 تشکیل دادند که از بین 58 کودک کم توان ذهنی، 24 کودک (سن = 2±9 ) به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش گزینش شدند. برای ارزیابی میزان تعاملات اجتماعی این کودکان از پرسش نامه تعاملات اجتماعی دادخواه استفاده شد. روش این پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. یافته های پژوهش نشان داد پس از 8 هفته تمرین ایروبیک، تعاملات اجتماعی این کودکان به طور چشم گیری بهبود یافت (0.001≥P). در نهایت، می توان نتیجه گرفت که تمرینات ایروبیک در افزایش تعاملات اجتماعی کودکان کم توان ذهنی تأثیر دارد و بر اساس ماهیت خود می تواند تأثیر مطلوبی بر این مؤلفه روانی بسیار مهم داشته باشد.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین ایروبیک بر میزان اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان سینه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی بیماران مبتلا به سرطان سینه شرکت کننده در کلاس های رونشناسی انجمن بیماران سرطانی شهر مشهد در تابستان 1392 بودند که 24 آزمودنی به صورت تصادفی از بین آن ها (43=n ؛ سن=15 ± 45سال) انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش گزینش شدند. برای ارزیابی میزان اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی، به ترتیب از سه پرسشنامه ی افسردگی بک، اضطراب عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان استفاده شد. روش این پژوهش نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. یافته های پژوهش کاهش چشمگیری در میزان اضطراب و افسردگی و افزایش کیفیت زندگی را پس از 8 هفته تمرین ایروبیک نشان داد (001/0≥P). می توان نتیجه گرفت تمرینات ایروبیک در کاهش اضطراب و افسردگی و افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان سینه تأثیردارد و بر اساس ماهیت خود می تواند تأثیر مطلوبی بر این سه مولفه روانی داشته باشد.