نوشتار حاضر از مقالات مهم در زمینة مطالعات زبان‌شناختی و نشانه‌شناختی سینماست. روژه اُدن در این مقاله می‌کوشد تا تحلیل نشانه‌شناختی فیلم را فراتر از بررسی صرفِ خود متنِ فیلم، اعم از گفتگوها و تصویرها و موسیقی و اصوات، ببرد. در این راه، به مانند عده‌ای دیگر، رویکردهای زبان‌شناسی به کاربردشناسی فیلم را مطرح می‌کند. بر این اساس، فهم فیلم یا، به عبارتی، فهم آنچه تماشاگر از فیلم درمی‌یابد منوط است به بررسی سازوکار رابطة تماشاگرِ کنشگر با کارگردانِ کنشگر. به این ترتیب، تمام عناصر «برون‌فیلمی» در نشانه‌شناسی کاربردی مد نظر قرار می‌گیرد.
