وجودشناسی دلایلِ انگیزشی عمل (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
در مباحث جاری درباره دلایل عمل، یکی از سؤالات راجع به وجودشناسی دلایل است و این که دلایل چگونه چیزهایی هستند. اگر چه این بحث مستقیماً و صرفاً درباره عمل اخلاقی نیست، مبنای بعضی بحث های دیگری است و لوازم مهمی برای نظریه اخلاقی دارد. یکی از دیدگاه ها در این باره امرِ واقع گرایی (factualism) است. طبق این دیدگاه، دلایلِ عمل از مقوله امرِ واقع (fact) هستند. در مقابل، کسانی به روان شناسی گرایی قائل هستند که طبق آن دلایل عمل از مقوله امورِ روان شناختی اند. در این جا بعضی نقدها به امرِ واقع گرایی را معرفی و ارزیابی می کنیم. از نظر منتقدان، امرِ واقع گرایی به این دو لازمه ناپذیرفتنی متعهد است: 1) تبیین ناظر به واقع نیست؛ 2) دلایل نقش عِلّی در عمل ندارند. در مقابل، از این پیشنهاد دفاع می کنیم که در نقدها به امرِ واقع گرایی، تفکیکی میان دلایل (انگیزشی و تبیینی) نادیده گرفته شده است. برای تقویت این پاسخ، توضیح می دهیم که تفکیک دلایل انگیزشی از دلایل تبیینی بنا به ملاحظاتی مستقل از نزاع وجودشناسی دلایل طرح می شود و از این رو، توسل امرِ واقع گرایی به تفکیک راهکاری موضعی (ad hoc) نیست. بدین ترتیب، هم از امرِ واقع گرایی در مقابل بعضی نقدها دفاع می کنیم و هم به اهمیت تفکیک دلایل انگیزشی از دلایل تبیینی توجه می دهیم.Ontology of Motivating Reasons for Action
Ontology of reasons is a topic in the broader area of the theory of reasons and is concerned with the kind of things reasons are. Factualism is one of the main views here, which treats reasons as facts. After some preliminary points, considerations for and against Factualism are reviewed. Although an attractive view, critics ascribe some unacceptable commitments to Factualism, including the thought that explanation is non-factive and that reasons play no causal role in action. In response, it is argued that by distinguishing motivating reasons from explanatory reasons, Factualism can find some way to respond to these objections or explain them away. Then, some considerations behind this distinction are explored, showing that the distinction is interesting regardless of the current debate, and Factualism's recourse to the distinction is not an ad hoc solution. Though the distinction helps Factualism to deal with some objections, we do not claim that the distinction alone is enough to respond to all objections to Factualism. This is the task of the last and the main section. The paper is closed by some concluding remarks.
تبلیغات
