بررسی ریشه های روابط عمومی در فلسفه رواقی

چکیده

مطالعه پرسش های عمومی و اساسی وتلاش برای یافتن پاسخ های مناسب آنها به طوری که باعث گشوده شدن چشم اندازهای توسعه بخش برای جامعه باشد، اساس فلسفه وخرد ورزی است ودراین خصوص روابط عمومی به عنوان ابزاری کارآمد برای دستیابی به پاسخ های این سوالات همیشه وازدیرباز توانمندی خود را برای تحقق جامعه ای بهتر و مورد انتظار فیلسوفان وجامعه شناسان به رخ کشیده است. روابط عمومی به عنوان حلقه اتصال اجزای یک جامعه پس ازگذار از دوران علاقه، تجربه، دانش و علم و حرفه ای گری، امروزه به یک تفکرتبدیل شده است. تفکر ارزشمندی که قدرتی باورنکردنی درایجاد چشم اندازهای موفق این دانش درعرصه توسعه اجتماعی دارد. ازمیان مکاتب فلسفی واجتماعی که نقشی پررنگ درایجاد شالوده ارتباطی و تاکید و اهمیت دیدگاه های ارزشمند خود برتوسعه اجتماعی دارند، مکتب رواقی، به عنوان فلسفه ای کاربردی در حیات دانش روابط عمومی در عصر حاضر بسیار می تواند حایز اهمیت قرار گیرد. جامعه امروز بیش از هر زمان دیگر محتاج امید، نشاط و شادمانی است و این اصول بدون مهارتهای ارتباطی و توجه به «تفکر روابط عمومی زندگی» محقق نمی شود. در اندیشه رواقیون روحی آرام، داشتن کنترل هوای نفس و توانایی رفع نیازهای عقلانی یکی از مهترین دست آوردهای بشرمحسوب می شود. رواقیون انسان را به انجام وظیفه طبیعی عاقلانه دعوت می کنند و هدف را رسیدن به نظم درونی، تکامل فردی در سایه زندگی اجتماعی و رفتار خوب با دیگر افراد می دانند. رواقی گران سعی می کنند با دنبال کردن طبیعت انسانی خود و به دست آوردن فضائلی همچون خرد، عدل و کنترل بر خویشتن ، حیاتی بشری را مملو از نشاط و شادمانی نماید. »واین مهمترین هدف ورویکرد دست اندرکاران ارتباطی جامعه است. روزنامه نگاران ودست اندرکاران روابط عمومی با ایجاد مجاری ارتباطی صحیح،آزاد وبه دور از کنترل، زمینه تبادل اطلاعات متقن را ایجاد می کند.با نشر اطلاعات باز و رشد سوادرسانه ای مردم،حق انتخاب وگزینش ایجاد شده در جامعه باعث رشد تفکرو خرد پویا وجمعی عمومی می شود و این نیزبه نوبه خود فرد فردجامعه را در یک زندگی معقول وخردمندانه ومبتنی براحترام قرارمی دهد واین مهمترین رمز حیات بشری و هدف اصلی مکتب رواقی و متخصصان علوم ارتباطات است. رواقیون ومتخصصان ارتباطات هردو از یک دریچه به جهان می نگرند. باید گفت درحقیقت رویکرد ارتباطی شیوه ای نوین ازرواقی گری است.