بازی زبانی توسعه : "شجاعت بودن" و "سلوک اخلاقی" ناشی از سیاق زیست زبانی (با رویکردی بر کژ کارکردهای زبانی پهلوی) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
این مطالعه کیفی/غیرخطی با فن گرانددتئوری و ترکیبی از دیگر فنون توصیفی/ تحلیلی در سیاقی "هولوگرامیکال (روابط متقابل خرد/ کلان) ساخت یافته؛ این ساخت در منطقی پست مدرن، اگرچه از خصلت مرکزگریزی برخوردار است؛ اما به لحاظ پارادایمی حول محور مفهومی فلسفه زبان هایدگر (خانه هستی)، به شیوه مورد پژوهانه سازمان یافته؛ واحد مشاهده، توصیف/ تحلیل،"سیاق زیست زبانی پهلوی دوم" است. با استناد به منابع اولیه و ثانویه متعدد و "نمونه گیری هدفمند/ نظری"، در فرایندی از سرگذشت پژوهی؛ به کژکارکردهائی از سیاق زیست پهلوی در "بازی زبانی توسعه"رسیده؛ یافته های نظری پسینی زیر (استنباطات /مقوله بندی ها به روش "منفصلِ برساخته از متن") از آرای صاحب نظرانی اخذ ؛ و در ترکیب/ تلفیقی بدیع، طبق منطق پست مدرن با سیاقی ریزوماتیک (هریک در ارتباطی مستقیم با مقوله پیشین) به کار بسته شده است : "عدم شجاعت بودنِ پهلوی در و با زبان زهدانخانه ایران"؛ "عدم پیوند شاه با ساخت زبانی/فرهنگی ایران" ؛ ناهمخوانی"سلوک اخلاقی" (به مفهوم وبری) ناشی از سیاق زیست زبانی شاه با "توسعه اندیشی/کوشی". از سوی دیگر، مسائل فوق در نسبتی با کلیت تخریباتِ ساختیِ آریاگرائی (ضدیت زبانی/فرهنگی)، و کژکارکردهای آن قرار دارد که بدان تحت عنوان ابداعی "ناجامعه گشتگی" اشاره شده است. مسائل فوق الذکر، به همراه عاملیت تام الاختیار شاه در امور و خصلت"ابراز شخصیت" (به مفهوم پوپری) در بازی های زبانی (توسعه و ...) ضدیتی تام با توسعه کوشی وی داشت. این مطالعه در امتداد پرسش های افلاطون (چه کسی باید حکومت کند؟) و پوپر (چگونه باید حکومت کرد؟)؛ به منزله سومین پرسش برای مطالعات "توسعه و مسائل آن" پیشنهاد می شود : "در چه نسبتی با زبان زهدانخانه برای بازی توسعه باید کوشید؟" در سپهری از همین پرسش با طرح "صورت/سیرت" برای توسعه ، به نظر می رسد "سکونت در زبان "، صورت توسعه کوشی را به سیرت خلاقانه آن متصل نموده؛ به همراه انرژی های حاصل از "شجاعت بودن"، "سلوک اخلاقی ناشی از سیاق زیست زبانی" و ... بر شانس پدیداری توسعه می افزاید.Linguistic Game of Development: The Courage of Being and Ethical Manners Resulting from Linguistic Existence (with an Emphasis on Linguistic Malfunctions of Pahlavi)
This qualitative/non-linear research combines grand theory with some other descriptive/interpretive methods in a hologramical manner. This approach follows a postmodern logic in that it avoids the concept of center, but in terms of paradigm it is based on a Heideggerean philosophy of language addresses ‘linguistic reality of the second Pahlavi’ in Iran. Drawing on a number of primary and secondary sources and on the basis of a theoretical/purposive sampling, the current research has identified some major malfunctions of ‘the linguistic game of development’ in the mentioned period. The review of previous research has been approached from a novel perspective, which is mainly based upon a postmodern , rhizomatically-developed logic, . This fresh perspective brings together Pahlavi’s lack of courage to exist in the linguistic spehere of Iran, his disconnection from the linguistic/cultural realities of Iran, and lack of consistency between his ethical manners resulting from his spirit of developmentalism. The above-mentioned issues are also related to the anti-structutral character of Ariyaism and its malfunctions, which has been characterized as ‘asocialization’. In line with Plato’s ‘who should govern?’ and Popper’s ‘How to govern’ questions, the current research raises a third question on development and its problems: ‘in what type of relation with ‘linguistic house’ we should work for the game of development?’ In the context of this question, it seems that existence in language has connected the form of developmentalism to its creative meaning; this has been accompanied by the energy resulting from the ‘courage of being’ and ‘the ethical manners resulting from linguistic existence’ and hence has improved the opportunities of development.
تبلیغات
