هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه همدلی عاطفی و جهت گیری های ارتباطی خانواده با رضایت از زندگی دانش آموزان در زمان بحران بیماری کرونا با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت ورزی بود. این پژوهش به لحاظ روش همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود و جامعه آماری آن شامل کلیه دانش آموزان مدارس متوسطه دوره دوم ناحیه پنج و شش شهر مشهد در سال تحصیلی 1401-1400 به تعداد 1403 نفر بود که تعداد 301 نفر از این دانش آموزان به روش خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. گردآوری داده ها در این پژوهش به روش میدانی و با استفاده از پرسشنامه های رضایت از زندگی دینر و ایمونز، لارسن و گریفین (1985)، جهت گیری های ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک (1990)، همدلی دیویس (1983) و شفقت ورزی – فرم کوتاه ریس و همکاران (2011) انجام گرفت و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از معادلات ساختاری استفاده شد و در کلیه تجزیه و تحلیل های آماری این پژوهش از نرم افزار Amos-24 و SPSS-26 استفاده گردید. نتایج نشان داد بین همدلی عاطفی با رضایت از زندگی و جهت گیری های ارتباطی خانواده با رضایت از زندگی رابطه معناداری وجود دارد. بین همدلی عاطفی با شفقت ورزی و جهت گیری های ارتباطی خانواده با شفقت ورزی نیز رابطه معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین شفقت ورزی با رضایت از زندگی دانش آموزان در زمان بحران بیماری کرونا رابطه معناداری وجود دارد. شماره ی مقاله: ۳