مشارکت عمومی در پیشگیری از جرم: موانع و چالش ها
آرشیو
چکیده
زمینه: سیاست جنایی مشارکتی، بعنوان یکی از سیاست های جنایی در دهه اخیر رشد و توسعه فراوانی یافته است. یکی از ارکان این سیاست که آن را از سایر انواع آن متمایز می کند، مشارکت عمومی است، که به معنی گشوده شدن درهای نظام عدالت کیفری به روی جامعه مدنی و نهادهای آن است. از جمله نهادهای مدنی مؤثر و فعال در این زمینه، سازمان های مردم نهاد هستند که ساختار مخصوص به خود را دارند و از همکاری و همدلی داوطلبانه افراد جامعه در جهت نیل به هدف با اهداف از پیش تعیین شده تاًسیس می شوند. ولی آنچه در این میان از اهمیت زیادی برخوردار است، تعیین و شناخت مفهوم مشارکت و ایجاد ارتباطی منسجم، سازنده و واقعی بین افراد جامعه از یک سو و نهادهای دستگاه عدالت کیفری از سوی دیگر است. یافته ها: میزان و نحوه مشارکت نهادهای مدنی و افراد جامعه با دستگاه عدالت کیفری، ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ و نظام سیاسی حاکم آن جامعه دارد. در کشور عزیزمان ایران نیز همین امر صادق است. عوامل فوق در توسعه نیافتگی (و نه توسعه یافتگی) فرهنگ مشارکت، چه در بین افراد جامعه و نهادهای مدنی و چه در بین سیاست گذاران سیاست جنایی کشورها تاًثیرگذار است. نتیجه گیری: در این مقاله سعی بر آن داریم که راه های توسعه فرهنگ مشارکت عمومی را در سیاست جنایی ایران بطور کلی، کارکردهای سازمان های مردم نهاد و مشارکت عمومی در پیشگیری از جرم را برشماریم و ویژگی های مشارکت واقعی را بیان کنیم.Public Cooperation in Preventing Crimes: Impediments and Conflicts
Background: Cooperative crime policy as one of the crime policies developed a lot in recent decade. One the foundation of this policy that differs it from other ones is public cooperation which means opening up the doors of penal justice system to civil society and the agents. Among the active agents we can mention people oriented agents that have the structure of their own and are constructed from volunteer cooperation of society’s people to gain the aims with predestined targets. But the important issue here is to identify and understand the concept of cooperation and to create a coherent, constructive and real connection between the people of the society on one hand, and the agents of penal justice system on the other hand.
Findings: The scale and the method of civil agents and people cooperation with penal justice system and vice versa, have a close connection with culture and ruling political system. In Iran, there is such an issue. The issues above are effective in decrease (not development) both between people and agents and between penal law makers of the country.
Conclusion: In this article, we try to suggest some alternatives to develop the public cooperative culture in Iran’s penal policy-on the whole to clarify the performance of people oriented organizations and public cooperation in preventing the crimes and the features of real cooperation.