آموزه های نصیری در رساله رجعت منسوب به مفضل بن عمر (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
رساله رجعت منسوب به مفضل بن عمر یکی از مهم ترین متون روایی درباره غیبت و ظهورِ امام مهدی؟عج؟ است. این رساله در میانِ امامیان متقدّم چندان شناخته شده نبوده و ظاهراً از قرن ۸ق به سنت روایی امامیه راه یافته و از قرن۱۱ق به شهرت رسیده و مورد استناد بسیاری از متأخّران قرار گرفته است. این رساله اگرچه با روایاتِ دیگر، اشتراکاتِ زیادی دارد، در متن و سند آن، اشکالاتِ تاریخی و اعتقادی متعددی دیده می شود. مقایسه این رساله با منابع نصیری و به ویژه آثار خصیبی، نشان دهنده وابستگی این رساله به مذهبِ نصیری است. بنابر شواهدِ موجود، مسئول تدوین این رساله، خصیبی بوده و در پردازش آن از منابعِ امامی پیشین به عنوانِ قالبی برای بیانِ آموزه های نصیری بهره برده است. در این مقاله از روش تحقیق کتابخانه ای و تحلیل متنی و سندی استفاده شده است.Nusayri teachings in the treatise of Raj’at attributed to Mufaddal Ibn Umar
The treatise of Raj’at attributed to Mufaddal ibn Umar is one of the most important Hadiths about the absence and reappearance of Imam Mahdi (as). This treatise was not very well known among the early Imamis and apparently entered to Imami Hadith from the 8th century AH and became famous from the 11th century AH and has been accepted by many late Authors. Although this treatise has some similarities with other Hadiths, there are many historical and doctrinal flaws in its text and Isnad. A comparison of this treatise with Nusayri sources, especially Khasibi's works, shows the dependence of this treatise on the Nusayri religion. According to the available pieces of evidence, Khasibi was responsible for compiling this treatise and in processing it he used former Imami sources as a template for expressing Nusayri teachings. In this article, library research method and textual and Isnad analysis have been used.
تبلیغات
